Smalta

Smalta na wystawie Uniwersytetu Technicznego w Dreźnie

Smalta, błękit królewski[a] – substancja barwiąca koloru szafirowego[1]. Stosowana jako barwnik do barwienia szkła, produkcji emalii oraz farb stosowanych na szkło lub porcelanę[1]. Znana była już w starożytnym Egipcie. Smalta była niegdyś powszechnie stosowana również jako pigment do farb artystycznych, pomimo niezbyt intensywnego koloru i słabego krycia (np. czasy oświecenia). Wyparta została po odkryciu metod produkcji syntetycznej ultramaryny.

Smaltę zaczęto produkować na skalę przemysłową w Saksonii w XVI wieku[1].

Chemicznie smalta to krzemian kobaltu potasu[1]. Pozyskiwana jest ze smaltynu[2]. Jako substancja barwiąca występuje w postaci zmielonego proszku. Jest substancją bardzo odporną zarówno na światło, jak i chemicznie. Nie utlenia się, nie reaguje z innymi substancjami barwiącymi ani składnikami podłoża. Odporna na kwasy i zasady.

Uwagi

  1. ↑ Zwyczajowo smaltą nazywany był także pewien rodzaj szkła barwnego produkowanego w Wenecji.

Przypisy

  1. 1 2 3 4 smalta, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2023-03-05].
  2. ↑ Smaltite, [w:] Mindat.org [online], Hudson Institute of Mineralogy [dostęp 2023-03-05] (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.