Sokół Sieniawa

W 1960 roku utworzono Ludowy Zespół Sportowy, a pierwszym prezesem został Mieczysław Sokalski. W 1962 roku trenerem został nauczyciel Dariusz Michalski. W 1964 roku zbudowano obecny stadion. Pierwsze rozgrywki rozpoczęto od klasy „W”, a następnie klasy „C”, Klasy „B”, a w 1964 roku klasy „A” wojewódzkiej. W sezonie 1982/1983 LZS Igloopol Sieniawa spadł do klasy „B”. W 1990 roku prezesem został Adam Woś.

Na przełomie lat 80. i 90. drużyna powróciła do klasy „A”. W 1990 roku zmieniono nazwę klubu z LZS Igloopol Sieniawa, na LZS Sokół Sieniawa, w nawiązaniu do przedwojennych tradycji Sieniawskiego „Sokoła”. W sezonie 1991/1992 „Sokół” awansował do klasy „Wojewódzkiej”. W sezonie 1995/1996 drużyna występowała w V lidze, ale spadła do klasy „A”. W sezonie 1998/1999 drużyna występowała w VI lidze. W latach 90. „Sokół” występował w wojewódzkiej „A” klasie i pod koniec lat 90. w klasie okręgowej. W sezonie 2003/2004 drużyna awansowała do V ligi okręgowej. W 2012 roku drużyna awansowała do IV ligi podkarpackiej^[3].

W 2013 roku drużyna awansowała do III ligi lubelsko-podkarpackiej. W 2016 roku drużyna spadła do IV ligi podkarpackiej. W 2018 roku drużyna awansowała do III ligi grupy IV. W 2023 została finalistą podkarpackiego Pucharu Polski, w spotkaniu decydującym o awansie do Pucharu Polski szczebla centralnego 7 czerwca przegrała 0:1 ze Stalą Stalowa Wola^[4].

W latach 60. istniała sekcja piłki ręcznej dziewcząt jako Szkolny Klub Sportowy przy Liceum Ogólnokształcącym w Sieniawie. Piłkarki ręczne występowały w II Lidze Południowej jako Ludowy Zespół Sportowy w Sieniawie. W lipcu 1971 roku drużyna wystąpiła w finałach Mistrzostw Polski Juniorek w Lublinie, dochodząc do półfinału. Drużyna piłki ręcznej występowała w rozgrywkach ligowych do 1974 roku.