Sowiecka Formuła Junior Sezon 1960

Sowiecka Formuła Junior w sezonie 1960 – była pierwszym sezonem Sowieckiej Formuły Junior^[1]. Mistrzem serii został Gieorgij Szaronow (Spartak Leningrad) na Leningradce-Moskwicz.

Po wstąpieniu Centralnego Automotoklubu ZSRR do FIA w 1956 roku w Związku Radzieckim dokonano reformy sportów motorowych, która weszła w życie od 1960 roku^[2]. Reforma obejmowała m.in. zorganizowanie cyklu mistrzowskiego w miejsce pojedynczego wyścigu o randze mistrzowskiej, jak również powstanie Sowieckiej Formuły 1, Sowieckiej Formuły 3 i Sowieckiej Formuły Junior^[3].

Przepisy Sowieckiej Formuły Junior były inspirowane Formułą Junior – serią powstałą z inicjatywy Giovanniego Luraniego, która z założenia miała być przeznaczona dla młodych kierowców aspirujących do Formuły 1. Początkowo rozgrywano jedynie mistrzostwa Włoch pod nazwą Campionato Italiano, ale w październiku 1958 roku CSI przyznała Formule Junior status serii międzynarodowej. Przepisy dopuszczały stosowanie silników do 1000 cm³ przy masie minimalnej 360 kg bądź silników do 1100 cm³ przy masie minimalnej 400 kg^[4]. W przeciwieństwie do tego, ze względu na brak odpowiednich jednostek napędowych w Sowieckiej Formule Junior mogły być używane silniki o pojemności do 1360 cm³ – w praktyce stosowano więc silniki Moskwicza 407 o pojemności 1357 cm³. Samochody zasadniczo były produkowane przez kierowców^[3].

Sezon składał się z dwóch eliminacji: lipcowego Grand Prix Leningradu na torze Newskoje Kolco oraz wrześniowego Grand Prix Tallinna na torze Pirita-Kose-Kloostrimetsa^[3]. Grand Prix Leningradu odbywało się na dystansie 31 okrążeń, co równało się 104,16 km. W wyścigu startowało sześciu kierowców. Pole position do wyścigu zdobył Wiaczesław Kosenkow na „profesjonalnym”^[3] KWN 1300G. Na trzecim okrążeniu prowadzący Kosenkow wypadł z toru i wycofał się z rywalizacji^[5]. Wówczas o prowadzenie zaczęli walczyć Wasilij Rewjakin i Aleksandr Sołomatow. Wkrótce potem trzeci Dmitrij Bannikow wyprzedził Sołomatowa i zaczął naciskać na liderującego Rewjakina. W samochodzie próbującego obronić prowadzenie Rewjakina obluzowało się koło, przez co kierowca ten wycofał się, a zwycięzcą został Bannikow^[3].

W Grand Prix Tallinna startowało czterech zawodników. Dystans wyścigu wynosił 12 okrążeń (102,792)^[6]. W wyścigu prowadził Dmitrij Bannikow, jednakże kilkaset metrów przed metą zepsuł się jego pojazd. Kierowca bez powodzenia próbował dopchać samochód do mety. Zawody wygrał Wiaczesław Kosenkow przed Wasilijem Rewjakinem i Gieorgijem Szaronowem. Mistrzem serii został Szaronow, który dwukrotnie zajął trzecie miejsce i zdobył dziesięć punktów, o jeden punkt wyprzedzając Bannikowa^[3].