Spękania błotne

Przykład współczesnych szczelin z wysychania
Szczeliny z wysychania powstałe w osadzie węglanowym w środkowym dewonie
Szczeliny z wysychania powstałe w mułowcu w środkowym proterozoiku

Spękania błotne – szczeliny w osadzie powstałe w wyniku zmniejszania się objętości osadu, rodzaj deformacyjnych struktur sedymentacyjnych.

Powstają w osadach drobnoziarnistych (ił, muł lub drobnoziarnisty piasek). Mają zwykle postać prostopadłych do powierzchni stropowej osadu szczelin, układających się w wieloboki.

W zależności od przyczyny i przebiegu zmniejszania się objętości osadu wyróżnia się dwie grupy spękań błotnych:

  • szczeliny z wysychania
  • szczeliny synerezyjne - tworzą się pod wodą, w osadach dennych, w efekcie synerezy.

Bibliografia

  • R. Gradziński i inni, Zarys sedymentologii, Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1986, s. 200–201, ISBN 83-220-0275-0, OCLC 925761433.
  • Wojciech Jaroszewski, Leszek Marks, Andrzej Radomski, Słownik geologii dynamicznej, Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1985, ISBN 83-220-0196-7, OCLC 830183626.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.