Suseł rdzawy

Suseł rdzawy
	Spermophilus major
	(Pallas, 1778)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Nadgromada	żuchwowce
Gromada	ssaki
Infragromada	łożyskowce
Rząd	gryzonie
Podrząd	wiewiórkokształtne
Rodzina	wiewiórkowate
Podrodzina	afrowiórki
Plemię	świstaki
Rodzaj	suseł
Gatunek	suseł rdzawy
Synonimy
	Mus citellus var. major Pallas; argyropuloi (Bazhanov, 1947); Spermophilus rufescens (Keyserling and Blasius, 1840); selevini (Argyropulo, 1941); Citellus major argyropuloi Vinogradov et Gromov, 1952;
	Mus citellus var. major Pallas; argyropuloi (Bazhanov, 1947); Spermophilus rufescens (Keyserling and Blasius, 1840); selevini (Argyropulo, 1941); Citellus major argyropuloi Vinogradov et Gromov, 1952;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski

Suseł rdzawy^[5] (Spermophilus major) – gryzoń z rodziny wiewiórkowatych^[3], zamieszkujący tereny w północnym Kazachstanie i w azjatyckiej części Rosji^[3]^[4].

Genetyka

Garnitur chromosomowy Spermophilus major tworzy 36 par chromosomów (2n=36). Możliwa jest hybrydyzacja S. major z przedstawicielami czterech gatunków: suseł żółty, suseł karłowaty, suseł perełkowany i suseł rudolicy^[2].

Budowa ciała

Ciało susła rdzawego osiąga długość do 34,0 cm przy masie ciała 287–570 g. Jednak masa ciała badana przed okresem hibernacji może być znacznie większa: samców do 1386 g, a samic do 1106 g. Sierść w części grzbietowej ma barwę rdzawą, ciemnożółtą przechodzącą w kolor srebrno-szary o nakrapianych białych końcówkach włosów. Głowa jest wybarwiona w odcieniach od szaro-popielatego do srebrno-szarego z czarnymi i białymi plamkami. Pierścień wokół oczu oraz część policzkowa mają kolor od różowego po cynamonowy. Wierzchnia część ogona ma wybarwienie zgodne z barwą grzbietu, a od dołu rdzawe. Sierść zimowa jest znacznie gęstsza i wybarwiona mocniej w kierunku szarości. Samice mają 12–16 sutków^[2].

Tryb życia

Suseł rdzawy spędza większą część swojego życia w stanie hibernacji. Okres aktywności jest krótki i trwa 50–110 dni w roku (badanie populacji w rejonie Wołgi-Kamy). Zwierzę zapada w sen zimowy w sierpniu lub wrześniu, a do aktywności wraca w kwietniu^[2].

Rozmieszczenie geograficzne

Gatunek zamieszkuje nizinne tereny^[2] w północnym Kazachstanie i w azjatyckiej części Rosji^[3]^[4]. Spotykany jest na wysokości do 500–600 m n.p.m.^[2]

Siedliska stanowią stepy oraz odłogi, a sporadycznie także półpustynie. Zwierzęta chętnie funkcjonują na glebach gliniastych. Susły rdzawe niechętnie zapuszczają się do obszarów zalesionych. Sporadycznie można je spotkać na skrajach lasów liściastych^[2].

Przypisy

↑ Spermophilus major, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
1 2 3 4 5 6 7 8 9 Boris Krystufek, Vladimir Vohralik. Taxonomic revision of the Palaearctic rodents (Rodentia). Sciuridae: Xerinae 1 ( Eutamias and Spermophilus). „Lynx”. 43 (1-2), s. 35, 2012. ISSN 1804-6460. (ang.).
1 2 3 4 5 6 Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Spermophilus major w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 17 września 2018]
1 2 3 Spermophilus major, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.

[itis-1] Spermophilus major, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[Krystufek-2] 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Boris Krystufek, Vladimir Vohralik. Taxonomic revision of the Palaearctic rodents (Rodentia). Sciuridae: Xerinae 1 ( Eutamias and Spermophilus). „Lynx”. 43 (1-2), s. 35, 2012. ISSN 1804-6460. (ang.).

[msw-3] 1 2 3 4 5 6 Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Spermophilus major w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 17 września 2018]

[iucn-4] 1 2 3 Spermophilus major, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[miiz-5] Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]