Głowomłot tropikalny

Głowomłot tropikalny

Sphyrna lewini[1]
(Griffith & Smith, 1834)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ryby chrzęstnoszkieletowe
Podgromada	spodouste
Nadrząd	żarłaczokształtne
Rodzina	młotowate
Rodzaj	Sphyrna
Gatunek	głowomłot tropikalny
Synonimy
Zygaena lewini Griffith & Smith, 1834[1] Cestracion leeuwenii Day, 1865[1] Cestracion oceanica Garman, 1913[1] Sphyrna diplana Springer, 1941[1] Sphyrna couardi Cadenat, 1951[2] Zygaena indica van Hasselt, 1823[1] Zygaena erythraea Klunzinger, 1871[3]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]
krytycznie zagrożony
Zasięg występowania

Głowomłot tropikalny (Sphyrna lewini) – gatunek krytycznie zagrożonego wyginięciem rekina z rodziny młotowatych (Sphyrnidae). Występuje w strefie tropikalnej i subtropikalnej oceanów praktycznie na całym świecie^[4][5].

Rekin ten został po raz pierwszy opisany w 1834 roku pod nazwą Zygaena lewini przez angielskich zoologów – Edwarda Griffitha i Charlesa Hamiltona Smitha^[6]. W późniejszych latach zmieniono nazwę na Sphyrna lewini. Nazwa rodzaju – sphyrna – prawdopodobnie pochodzi od greckiego słowa sphyra („młotek”) i nawiązuje do łba rekina w kształcie młota^[6]. Pochodzenie epitetu gatunkowego nie jest pewne, być może honoruje Johna Lewina (1770–1819), który ilustrował wczesne książki dotyczące przyrody Australii, w tym jedną z książek Griffitha i Smitha^[3].

Występuje w ławicach^[5]. Można go spotkać w częściach Atlantyku, Oceanu Indyjskiego i Pacyfiku. Na jego środowisko składają się rafy koralowe, szelfy kontynentalne, laguny oraz ogólnie wody przybrzeżne^[7].

Dorosły osobnik osiąga długość ciała od 2,5 do 5 m, a waży do około 400 kilogramów^[7]. Rekin ma ubarwienie określane jako oliwkowe, szarobrunatne lub brązowe. Spód brzucha rekina jest najczęściej biały.

Jest to rekin wypływający na żer głównie w nocy, kiedy to poluje na mniejsze ryby (szczególnie płaszczki) i bezkręgowce^[5]. Gatunek często poławiany przez człowieka, który handluje jego płetwami oraz olejem z jego wątroby^[7]. Mieszkańcy Karaibów często też polują na ten gatunek w celu zdobycia jego mięsa^[7]. To właśnie kłusownictwo jest głównym powodem krytycznego zagrożenia gatunku^[7].