Stanisław Dziewulski (architekt)
 Stanisław Dziewulski (ok. 1960) | |
| Data i miejsce urodzenia |
24 października 1906 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
9 sierpnia 1990 |
| Narodowość | |
| Alma Mater | |
| Praca | |
| Styl | |
| Biuro | |
| Odznaczenia | |
  | |
Stanisław Dziewulski (ur. 24 października 1906 w Warszawie, zm. 9 sierpnia 1990 tamże)[1] – polski inżynier architekt i urbanista.
Życiorys
Pochodził ze starej, zamożnej rodziny. Był synem Stefana z Dziewul h. Rawicz – prawnika, ekonomisty i nauczyciela akademickiego, oraz Antoniny Marii Aleksandry z d. Natanson[2], córki Jakuba – chemika i finansisty. Miał młodszą siostrę, Marię Amelię. Jego rodzice posiadali willę w Warszawie, nazywaną pałacykiem Dziewulskich. Byli także właścicielami majątku Sanniki łącznie z tamtejszym z pałacem.
Ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W 1936 uzyskał dyplom inżyniera architekta[1]. Następnie rozpoczął pracę w wyuczonym zawodzie.
Pod koniec lat 30. uczestniczył w opracowaniu projektu Forum Morskiego w Gdyni[3]. Założenie urbanistyczne planowane między Kamienną Górą, Skwerem Kościuszki i Molem Południowym miało być główną przestrzenią reprezentacyjną miasta. Otwarty na morze rozległy plac (miejsce m.in. na uroczystości oficjalne i imprezy masowe) otaczałyby monumentalne obiekty: ratusz, pomnik Zjednoczenia Ziem Polskich i Bazylika Morska[3]. Przedsięwzięcie jednak nie zostało zrealizowane.
Oprócz działalności zawodowej w okresie międzywojennym zajmował się także publicystyką branżową. Swoje artykuły zamieszczał w takich pismach jak „Przegląd Budowlany” i „Wiadomości Literackie”. Ponadto od 1936 udzielał się w Stowarzyszeniu Architektów Rzeczypospolitej Polskiej (SARP). Należał do Oddziału Warszawskiego. Był również zrzeszony w Towarzystwie Urbanistów Polskich, które w 1979 wyróżniło go tytułem „Członka honorowego”[1].
Podczas okupacji niemieckiej Polski współpracował z Armią Krajową[4]. Po opuszczeniu przez Niemców Warszawy już w lutym 1945 zatrudnił się w Biurze Odbudowy Stolicy. Został projektantem w Wydziale Urbanistyki. W latach późniejszych pracował w stołecznych biurach urbanistycznych. Za swoją pracę został nagrodzony odznaczeniami państwowymi[1].
Po śmierci spoczął na cmentarzu Stare Powązki w Warszawie (kwatera 103, rząd 5, miejsce 27)[5].
Małżeństwo
W 1933 ożenił się z Zofią z d. Łapińską (1907–1999) – architektką i projektantką mebli[1][2]. Ceremonia ślubna odbyła się w kościele Kościół Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny w Warszawie[2].
Dokonania
- Plan generalny miasta Warszawy (1956) – współautorzy: Bohdan Damięcki, Jan Grabowski, Stanisław Jankowski, Andrzej Jędraszko, Tadeusz Kachniarz, Stefan Koziński, Kazimierz Marczewski, Józef Mirski, Helena Morsztynkiewiczowa, Władysław Panczakiewicz, Stefan Putowski, Stanisław Rychłowski, Alina Scholtzówna, Zygmunt Stępiński i Halina Wiśniewska (Nagroda I stopnia KUA)
Publikacje
- Gdynia rośnie, „Wiadomości Literackie”, nr 27, 17 czerwca 1937
Odznaczenia
- Złoty Krzyż Zasługi (1954)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1964)
Przypisy
- 1 2 3 4 5 Stanisław Dziewulski. SARP. [dostęp 2024-06-15]. (pol.).
- 1 2 3 Stanisław Dziewulski z Dziewul h. Rawicz. sejm-wielki.pl. [dostęp 2024-06-15]. (pol.).
- 1 2 Gdynia – realistyczny sen. dwutygodnik.com. [dostęp 2024-06-15]. (pol.).
- ↑ Moja historia o odbudowie Warszawy to krzepiący mit. krytykapolityczna.pl. [dostęp 2024-06-15]. (pol.).
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: Stanisław Dziewulski, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2024-06-15].
Bibliografia
- Stanisław Dziewulski, SARP
- Stanisław Dziewulski, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2024-06-15].