Stanisław Ejzert

Stanisław Ejzert
Zdzisław Guzowski
major lekarz weterynarii major lekarz weterynarii
Data i miejsce urodzenia

31 marca 1893
Ruda Guzowska

Data i miejsce śmierci

26 czerwca 1984
Brighton

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Centrum Wyszkolenia Piechoty

Stanowiska

lekarz weterynarii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
obrona Lwowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)

Stanisław Ejzert, ps. Zdzisław Guzowski (ur. 31 marca 1893 w Rudzie Guzowskiej, zm. 26 czerwca 1984 w Brighton) – major lekarz weterynarii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.

Życiorys

Urodził się 31 marca 1893[1][2][3] w Rudzie Guzowskiej jako syn Aleksandra i Olimpii z domu Nowakowskiej[4]. Przed 1914 zdał maturę[4].

Po wybuchu I wojny światowej w 1914 wstąpił Legionach Polskich i służył w 1 Pułku Ułanów (tzw. „Beliniacy”)[3][4]. Później działał w Polskiej Organizacji Wojskowej[3]. Posługiwał się tożsamością „Zdzisław Guzowski”[4]. W przeddzień 1 listopada 1918 wszedł w skład 3 plutonu z Domu Akademickiego, dowodzonego przez ppor. Karola Piaseckiego[5]. Następnie brał udział w listopadowej obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej[4]. Pełnił wówczas funkcję sekcyjnego w 2 baterii pod dowództwem inż. Tadeusza Filipowicza[3]. W czasie wojny z bolszewikami walczył na stanowisku oficera 9. baterii 5 pułku artylerii polowej[6][4]. Wyróżnił się 19 sierpnia 1920 w obronie Kulikowa, w trakcie której kierował ogniem baterii na punkcie obserwacyjnym i przyczynił się m.in. do zniszczenia bolszewickiego samochodu pancernego, wewnątrz którego znaleziono rozkaz operacyjny nakazujący zdobycie Lwowa[6]. Za ten czyn został 26 sierpnia wyróżniony w rozkazie dowódcy 5 Dywizji Piechoty, generała podporucznika Pawła Szymańskiego[6]. 2 lutego 1921 major Tadeusz Filipowicz sporządził wniosek na odznaczenie podporucznika Ejzerta Orderem Virtuti Militari[6].

Przyjęty do Wojska Polskiego został awansowany na stopień porucznika w grupie podlekarzy weterynarii w korpusie oficerów lekarzy weterynarii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[7]. W 1923 będąc oficerem Kadry Okręgowego Szpitala Koni X z Przemyśla był odkomenderowany na studia w Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie[8]. Następnie zweryfikowany jako porucznik lekarz weterynarii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[9]. W 1924 jako oficer nadetatowy Kadry Okręgowego Szpitala Koni 9 w Brześciu służył w 30 Pułku Artylerii Polowej[10]. Od 1 listopada 1925 do sierpnia 1926 był komendantem Oddziału Szkolnego w 9 Okręgowym Szpitalu Koni, po czym został lekarzem weterynarii 9 Pułku Artylerii Polowej[11][12]. Później został awansowany na stopień kapitana weterynarii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[1]. W 1928 służył w Korpusie Ochrony Pogranicza[1]. W 1932 służył w Komendzie Miasta Warszawa[13]. W kwietniu 1933 został przeniesiony do 1 pułku artylerii najcięższej w Warszawie na stanowisko lekarza weterynarii[14]. W czerwcu 1934 został przeniesiony na takie samo stanowisko do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie[15]. W 1938 był już w stanie spoczynku[16].

Po zakończeniu II wojny światowej pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii[3]. Zamieszkiwał w Brighton[3]. Należał do Koła Lwowian w Londynie, działał w zarządzie Koła Beliniaków[4], w Skarbie Narodowym[17]. Zmarł 26 czerwca 1984 w Brighton[18][19].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 3 Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 761.
  2. 1 2 Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 344.
  3. 1 2 3 4 5 6 7 O Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. Jeszcze jeden obrońca Lwowa w Brighton. „Biuletyn”. Nr 39-40, s. 87, Grudzień 1980. Koło Lwowian w Londynie.
  4. 1 2 3 4 5 6 7 Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Stanisław Ejzert. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2019-04-17].
  5. ↑ Karol Szyling: Wyprawa do Rzęsny Polskiej po broń 31 października 1918 r.. W: Jarosław Waniorek (red.): Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników. Warszawa: 1993, s. 483. ISBN 83-85218-56-4.
  6. 1 2 3 4 Stanisław Ejzert. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.95-9390 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-08-18].
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1401.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1396.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1270.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1266.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 140 z 31 grudnia 1925 roku, s. 6.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 9 sierpnia 1926 roku, s. 253.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 344, 505.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933, s. 88.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 173.
  16. 1 2 Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 55.
  17. ↑ Katalog zbiorów archiwalnych Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie. pilsudski.org.uk. [dostęp 2019-04-17].
  18. ↑ Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 47, s. 100, Czerwiec 1984. Koło Lwowian w Londynie.
  19. ↑ Stanisław Ejzert. Fundacja Obchodów 100 Rocznicy Odzyskania Przez Polskę Niepodległości. [dostęp 2024-08-18].
  20. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352.
  21. ↑ Odznaki Honorowe Koła Lwowian. „Biuletyn”. Nr 39-40, s. 116, Grudzień 1980. Koło Lwowian w Londynie.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.