Stanisław Koszutski (oficer)
_-_dekoracja_VM%252C_kpt._Edward_U%C5%9Bci%C5%84ski_stoi_drugi_z_prawej.jpg) Generał Stanisław Maczek przypina order Stanisławowi Koszutskiemu, Belgia, grudzień 1944 | |
 pułkownik dyplomowany artylerii | |
| Pełne imię i nazwisko |
Stanisław Paweł Koszutski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
15 sierpnia 1903 |
| Data i miejsce śmierci |
24 września 1982 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
III powstanie śląskie |
| Odznaczenia | |
 _3r_BAR.svg.png){kind=small}  _BAR.svg.png){kind=small}  | |
Stanisław Paweł Koszutski (ur. 15 sierpnia 1903 w majątku Zagość na Kielecczyźnie, zm. 24 września 1982 w São Paulo w Brazylii) – pułkownik dyplomowany Polskich Sił Zbrojnych.
Życiorys
W czasie nauki w gimnazjum uciekł do Legionów Polskich, a następnie odesłany do Korpusu Kadetów w Modlinie[1]. Był uczestnikiem III powstania śląskiego i za udział w, nim był awansowany do stopnia kaprala oraz otrzymał Śląski Krzyż Walecznych. Brał również udział w wojnie polsko-bolszewickiej[1]. W latach 1922–1923 był podchorążym baterii szkolnej Wydziału Artylerii Głównej Szkoły Artylerii i Inżynierii w Warszawie, a w latach 1923–1924 podchorążym Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu. 24 września 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 23. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a Minister Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysław Sikorski wcielił do 8 dywizjonu artylerii konnej w Białymstoku. 21 grudnia 1925 awansował na porucznika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 23. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W 1928 pełnił służbę w 2 dywizjonie artylerii konnej w Dubnie[2]. Z dniem 10 stycznia 1930 został przydzielony na dziesięciomiesięczny kurs Szkoły Topografów przy WIG w Warszawie[3]. Z dniem 1 listopada 1930, po ukończeniu kursu, został przydzielony do Wojskowego Instytutu Geograficznego w Warszawie[4][5]. Z dniem 15 listopada 1933 został przeniesiony do 7 pułku artylerii ciężkiej w Poznaniu. 27 czerwca 1935 awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 91. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W latach 1935–1937 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 był kwatermistrzem Wołyńskiej Brygady Kawalerii[1], a następnie był od 14 września 1939 w sztabie grupy kawalerii gen. Władysława Andersa. Dostał się do niewoli radzieckiej 27 września 1939 podczas próby przekraczania granicy węgierskiej[1]. Uciekł z obozu w Szepetówce wraz z rtm. Zgorzelskim i por. Kiedaczem[1].
W PSZ od 1940. Ukończył kurs w Ecole de Guerre i z dniem 3 maja 1940 otrzymał stopień majora artylerii[6] oraz przydział do sztabu 3 Dywizji Piechoty. W Anglii służył w stopniu pułkownika jako dowódca 2 pułku pancernego 1 Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka[1]. Walczył w Belgii, Holandii oraz Niemczech.
Po zakończeniu wojny był na emigracji w Wielkiej Brytanii i Brazylii[1]. Zmarł 24 września 1982 w São Paulo w Brazylii.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 10515[7] (za kampanię 1944–1945)[8]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie za kampanię 1944–1945[9]
- Medal Niepodległości – 23 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[10][1]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[11]
- Order Wybitnej Służby (Wielka Brytania, za kampanię 1944–1945)[12]
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 Bielski 1991 ↓, s. 391.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 420, 491.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930, s. 15.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931, s. 17.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 209, 833.
- ↑ Maria Fieldorf, Leszek Zachuta: Generał August Emil Fieldorf 1895–1953. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2013, s. 188. ISBN 978-83-7629-453-7.
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 440.
- ↑ Grudziński 1990 ↓, s. 260.
- ↑ Grudziński 1990 ↓, s. 272.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 35.
- ↑ Grudziński 1990 ↓, s. 291.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991, s. 391. ISBN 83-11-07836-X.
- Antoni Grudziński: Lista żołnierzy odznaczonych zestawiona na podstawie Dzienników Personalnych Naczelnego Wodza i Ministra Obrony Narodowej oraz Rozkazów Dziennych 1 Dywizji Pancernej. W: Stanisław Maczek: Od podwody do czołga. Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1990.
- Zbigniew Mieczkowski, Wspomnienia o płk. dypl. Stanisławie Pawle Koszutskim, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 1 (107), Warszawa 1984, s. 292–293.