Stanisław Krawczyk (pułkownik)

Stanisław Krawczyk
Ilustracja
pułkownik administracji pułkownik administracji
Data i miejsce urodzenia

8 kwietnia 1890
Warszawa, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Biuro Wyznań Niekatolickich

Stanowiska

szef biura

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
Wojna polsko-ukraińska
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę

Stanisław Krawczyk[1] (ur. 8 kwietnia 1890 w Warszawie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik administracji Wojska Polskiego, doktor filozofii[2], ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Feliksa i Anny z Krakowskich. Ukończył gimnazjum W. Górskiego w Warszawie i wydział filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Studiował na wydziale prawa i administracji UJ i Szkole Nauk Politycznych w Krakowie oraz na wydziale humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego[3]. Przed I wojną światową był członkiem Organizacji Młodzieży Filareckiej „Promień” oraz Związku Strzeleckiego[2]. Od 6 sierpnia 1914 walczył w szeregach II Baonu I Brygady Legionów Polskich, od 4 października 1915 w 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich. Następnie w POW w Krakowie. Od listopada 1918 w Wojsku Polskim[3]. W 1919 wziął udział w obronie Lwowa. Pełnił służbę w Departamencie Naukowo-Szkolnym Ministerstwa Spraw Wojskowych, Oddziale III Naukowo-Szkolnym Sztabu MSWojsk. i Oddziale III Sztabu Generalnego na stanowisku kierownika referatu i szefa wydziału[4][5]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 14. lokatą w korpusie oficerów administracyjnych, dział naukowo-oświatowy[6].

Od sierpnia 1927 do listopada 1928 był szefem Wydziału Szkolnictwa Wojskowego w Biurze Ogólno Organizacyjnym MSWojsk. 23 stycznia 1928 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 2. lokatą w korpusie oficerów administracyjnych, grupa oficerów naukowo-oświatowych[7]. W sierpniu 1929 został przeniesiony z Biura Og. Org. MSWojsk. do Biura Wyznań Niekatolickich Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko zastępcy szefa[8]. Od 1929 do września 1939 zajmował stanowisko szefa Biura Wyznań Niekatolickich MSWojsk.[9][10] W marcu 1934 został przeniesiony z korpusu oficerów administracji do korpusu oficerów piechoty w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 61,1. lokatą i pozostawiony na dotychczasowym stanowisku[11]. Na stopień pułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 1. lokatą w korpusie oficerów administracji, grupa administracji[12].

Od 17 lutego 1931 był mężem Heleny Kazimiery Kozłowskiej[3].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach[2], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[13].

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady[14][15]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[16][17].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ W ewidencji wojskowej figurował, jako Stanisław III Krawczyk, w celu odróżnienia od innych oficerów WP noszących to samo imię i nazwisko.
  2. 1 2 3 Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 262.
  3. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 158. [dostęp 2021-08-04].
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 10, 1411.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 10, 1278.
  6. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 367.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 821.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929, s. 303.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 391, 901.
  10. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 948.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 12 marca 1934, s. 85.
  12. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 286.
  13. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  14. ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885
  15. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 2 [dostęp 2024-08-30] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
  16. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-01-09].
  17. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
  18. ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  19. ↑ M.P. z 1925 r. nr 62, poz. 234 „za zasługi, położone dla armji Rzeczypospolitej Polskiej w dziedzinie opieki nad żołnierzem i nad inwalidami”.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.