Stanisław Paciorkiewicz
 | |
 ogniomistrz | |
| Data i miejsce urodzenia |
28 marca 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 maja 1936 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1917–1920 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
obserwator przy d-cy baterii |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg.png){kind=small} | |
Stanisław Paciorkiewicz (ur. 28 marca 1899 w Stęszewie, zm. 1 maja 1936 w Toruniu) – żołnierz armii niemieckiej, ogniomistrz, kawalerzysta armii wielkopolskiej i Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej, powstania wielkopolskiego i wojny polsko-bolszewickiej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 28 marca 1899 w Stęszewie w rodzinie Franciszka i Stefanii z d. Szyffer[1]. Ukończył gimnazjum w Poznaniu. W kwietniu 1917 został wcielony do armii niemieckiej, z którą walczył na froncie francuskim.
Jako ochotnik w powstaniu wielkopolskim, brał udział w walkach pod Wolsztynem i Kopanicą. Od maja 1919 żołnierz w odrodzonym Wojsku Polskim. Służył w 7 dywizjonie artylerii konnej na froncie polsko-bolszewickim razem z 15 pułkiem ułanów poznańskich.
Zasłużył się szczególnie w walce pod Prużanami 20 lipca 1920, kiedy samodzielnie kierował ogniem baterii. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Zwolniony z wojska w listopadzie 1920. Absolwent Uniwersytetu Poznańskiego, który ukończył w 1926 jako dyplomowany leśnik. Pracował m.in. w Dyrekcji Lasów Państwowych w Bydgoszczy i Toruniu. Zmarł 1 maja 1936 w Toruniu. Był kawalerem.
Ordery i odznaczenia
Przypisy
- 1 2 Polak (red.) 1991 ↓, s. 112.
- ↑ Antropow 1928 ↓, s. 24.
Bibliografia
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Jerzy Antropow: Zarys historii wojennej 7-go dywizjonu artylerii konnej Wielkopolskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.