Stanisław Piotrowski (1895–1940)

Stanisław Piotrowski
Ilustracja
major dyplomowany kawalerii major dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia

22 grudnia 1895
Częstochowa

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

21 Pułk Ułanów

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odręczny życiorys Piotrowskiego do Orderu VM, z podpisem, marzec 1934

Stanisław Piotrowski[a] (ur. 22 grudnia 1895 w Częstochowie[2], zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Feliksa i Eleonory z Pawłowskich[3][2]. Absolwent szkoły handlowej i gimnazjum w Częstochowie. W 1914 wstąpił do Legionów, do 1 pułku ułanów[4], z którym walczył na froncie aż do kryzysu przysięgowego. Internowany w Szczypiornie. Krótko działał w POW, po czym w 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Walczył w 11 pułku ułanów[4], a od 1920 w 1 pułku szwoleżerów z bolszewikami[4]. Od września 1920 do końca wojny w 201 pułku szwoleżerów.

W okresie międzywojennym ukończył kurs dowódców szwadronów w Grudziądzu i został skierowany do 15 pułku ułanów. Od 1925 do 1929 był instruktorem w CWKaw, następnie powrócił do 15 puł. W 1932 ukończył WSWoj., i został przydzielony do Suwalskiej Brygady Kawalerii na szefa sztabu. 4 lutego 1934 został mianowany na stopień majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 roku i 9. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[5]. Od 1934 w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie a od 1937 w DOK VIII w Toruniu jako szef Wydziału Mobilizacji i Uzupełnień. W 1939 pełnił służbę w pułku ułanów w Równem, jako dubler I zastępcy dowódcy pułku[6].

Po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej był oficerem Oddziału I w sztabie Armii „Kraków”[7]. Po agresji ZSRR na Polskę w 1939 dostał się do niewoli sowieckiej i był przetrzymywany w obozie w Starobielsku[2]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w bezimiennej, zbiorowej mogile w Piatichatkach[2], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[8]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD pod poz. 2660[2].

Żonaty[4].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło – decyzją nr 439/MON[9] – mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[10][11]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[12][13][14].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Stanisław VII Piotrowski”, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko[1].

Przypisy

  1. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 130, 704.
  2. 1 2 3 4 5 6 7 Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 416.
  3. ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
  4. 1 2 3 4 Kolekcja VM ↓, s. 4.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 72.
  6. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 704.
  7. ↑ Steblik 1989 ↓, s. 673.
  8. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  9. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
  10. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 20 [dostęp 2024-10-02] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
  11. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  12. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
  13. ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
  14. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
  15. ↑ M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
  • Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
  • Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
  • Piotrowski Stanisław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.42-3255 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-10-02].
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
  • Władysław Steblik: Armia „Kraków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07434-8.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.