Stanisław Rudnik

Stanisław Rudnik (ur. 29 maja 1923 w Przemyślu, zm. 20 lutego 2004 w Krakowie)^[1] – polski profesor zwyczajny, inżynier, specjalista z zakresu metaloznawstwa^[2].

Był synem płk. Jana Rudnika. Podczas II wojny światowej, w 1940 r. przeniósł się do Tarnowa, gdzie w 1943 r. zdał maturę po kursach tajnego nauczania w ramach liceum matematyczno-fizycznego. W 1950 r. ukończył studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej w Krakowie. Pracę naukową rozpoczął już w 1948 r. jako młodszy asystent w Katedrze Metalurgii i Metaloznawstwa na Wydziale Komunikacji Akademii Górniczej (obecnym Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej). W 1952 r. przejął praktycznie kierowanie tą katedrą, a w 1964 r. został formalnie jej kierownikiem, a od 1973 r. dyrektorem Instytutu Materiałoznawstwa i Technologii Metali, w który Katedra została wówczas przekształcona. Tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1972 r., a zwyczajnego w 1979 r. W 1993 r. przeszedł na emeryturę^[1].

W latach 1965–1972 był prorektorem Politechniki Krakowskiej^[1].

Jest autorem 84 publikacji naukowych oraz podręczników akademickich i skryptów z obszaru metaloznawstwa i metalurgii. Wypromował 19 doktorów^[1], w tym wielu późniejszych samodzielnych pracowników naukowych (w nawiasach daty obron): dr hab. inż. Andrzej Zając^[3] (1969), dr hab. inż. Roman Wielgosz^[4] (1970), dr hab. inż. Jerzy Siepak^[5] (1972), dr hab. inż. Wojciech Wojciechowski^[6] (1976), dr hab. inż. Stanisław Pytel^[7] (1977), prof. dr hab. inż. Zygmunt Haduch-Suski (1977), prof. dr hab. inż. Leszek Wojnar (1985) i dr hab. inż. Janusz Mikuła (1990)^[1].