Stare urządzenie polskie

Stare urządzenie polskie – szyk bojowy jazdy, który ukształtował się na przełomie XV i XVI wieku.

Centrum szyku tworzyła jazda ciężkozbrojna, występująca w dwóch hufcach: czelnym (przednim) i walnym (tylnym)^[1]. Na skrzydłach, czyli w tzw. hufcach posiłkowych, występowała jazda lekkozbrojna.

W II połowie XVI wieku „stare urządzenie polskie” zostało przekształcone w szyk ogólnowojskowy poprzez włączenie oddziałów piechoty i artylerii między hufce jazdy.

• Leonard Ratajczyk, Historia wojskowości, Wyd. MON, Warszawa 1980.
• Józef Urbanowicz (red.): Mała encyklopedia wojskowa (R–Ż). T. III. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.