Stefan Raszewski

Był synem Walentego Raszewskiego, mistrza kominiarskiego, oraz Florentyny z d. Naskręcka. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Książu, od 1914 roku uczył się zawodu kominiarza od swojego ojca.

20 listopada 1918 roku wstąpił do Straży Ludowej w Książu. Po wybuchu powstania wielkopolskiego, wraz z oddziałem ksiąskiej Straży dowodzonym brał udział w wyzwoleniu Śremu w nocy 30 grudnia 1918 roku. Pozostał w Śremie i wstąpił ochotniczo do tworzącego się wojska powstańczego. Jako żołnierz bez wyszkolenia i doświadczenia do końca powstania pełnił służbę patrolową i wartowniczą w Śremie. 19 lutego 1919 roku został zdemobilizowany. Po niej zamieszkał na stałe w Śremie^[3].

Krótko po zamieszkaniu w Śremie wstąpił do Ochotniczej Straży Pożarnej w Śremie^[4]. Odbył również obowiązkową służbę wojskową w 12 Pułku Strzelców Wielkopolskich. W marcu 1925 zdał egzamin mistrzowski w zawodzie kominiarza. Od tego czasu pracował w Śremskim Obwodzie Kominiarzy, kształcąc kolejne pokolenia kominiarzy. Działał w Towarzystwie Powstańców i Wojaków w Śremie. Udzielał się w zawodowych stowarzyszeniach kominiarzy, był m.in. sekretarzem Korporacji Koncesjonowanych Kominiarzy w Poznaniu.

Jako strażak brał udział w akcjach gaszenia pożarów i w ćwiczeniach, ale prowadził także kursy ppoż. i zakładał kolejne jednostki OSP w powiecie śremskim, m.in. w rodzinnym Książu Wielkopolskim w 1928 roku^[5]. Podczas okupacji hitlerowskiej był komendantem Przymusowej Straży Pożarnej powołanej przez Niemców. Jako swojego zastępcę wybrał Stanisława Skotarczaka. Po wyzwoleniu Śremu 23 stycznia 1945 roku, w dniu 22 kwietnia Stefan Raszewski zwołał pierwsze zebranie strażaków, w celu wznowienia działalności śremskiej OSP. Na zebraniu tym wybrano nowy Zarząd OSP ze Stefanem Raszewskim jako naczelnikiem. Obejmował to stanowisko do 1953^[2].

W 1945 roku został prezesem Śremskiego Obwodu Kominiarzy. Po zakończeniu wojny, w latach 1945–1949, oprócz funkcji naczelnika OSP Śrem, pełnił funkcję Powiatowego Komendanta Pożarnictwa z ramienia Związku Ochotniczych Straży Pożarnych. W 1953 roku założył Rzemieślniczą Spółdzielnię Pracy Kominiarzy w Śremie. Kierował nią do emerytury. W latach 1956–1962 był radnym Powiatowej Rady Narodowej w Śremie. Od 1962 roku był członkiem Komitetu Budowy Nowej Strażnicy w Śremie. Działał w sekcji kręglarskiej, w Towarzystwie Upiększania Miasta Śremu, w śremskim kole Polskiego Czerwonego Krzyża, w powojennym Związku Powstańców Wielkopolskich w Śremie, a później w śremskim Kole Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Był członkiem zarządu śremskiego Stronnictwa Demokratycznego. Brał udział w założycielskim zebraniu Autonomicznej Sekcji Motorowej i wszedł w skład jej zarządu^[2].