Stefan Weychert
 | |
| Data i miejsce urodzenia |
22 lipca 1912 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 marca 1989 |
| profesor nadzwyczajny inżynier nauk chemicznych | |
| Specjalność: technologia chemiczna nieorganiczna | |
| Profesura | |
| Odznaczenia | |
 | |
Stefan Wacław Weychert (ur. 22 lipca 1912 w Warszawie, zm. 19 marca 1989 tamże) – polski fizykochemik i technolog, specjalista w dziedzinie technologii chemicznej nieorganicznej.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Stefana Jerzego (1876–1964)[1], inżyniera, oraz Wandy z Knoffów (zm. 1937)[2]. W 1930 ukończył Państwowe Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie[3][4], w 1937 studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej. Podczas studiów, od 1934, pracował w Katedrze Technologii Chemicznej Nieorganicznej kierowanej przez prof. Józefa Zawadzkiego. Po ukończeniu studiów pozostał tam jako asystent.
Podczas II wojny światowej wspólnie z prof. Zawadzkim zorganizował Wyższą Szkołę Techniczną, był tam wykładowcą. Działał w konspiracji, należał do Armii Krajowej i walczył w powstaniu warszawskim.
Po zakończeniu wojny zaangażował się w odbudowę gmachów Wydziału Chemicznego, był jednym z pierwszych prowadzących wykłady. Otrzymał posadę adiunkta. W 1949 uzyskał doktorat nauk technicznych na podstawie pracy Studia nad otrzymywaniem wysokoprocentowego technicznego podchlorynu wapniowego[3]. Po śmierci prof. Józefa Zawadzkiego w 1951 objął kierownictwo Katedry Technologii Chemicznej Nieorganicznej[5], w 1956 został docentem, w 1957 profesorem nadzwyczajnym. W latach 1958–1960 był dziekanem Wydziału Chemicznego Politechniki Warszawskiej, od 1970 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Chemii Ogólnej i Technologii Nieorganicznej[6]. Przez wiele lat należał do zarządu Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego (w 1978 został jego członkiem honorowym) oraz Polskiego Towarzystwa Chemicznego.
Za Opracowanie mechanizmu kontaktowego utleniania dwutlenku siarki oraz otrzymywanie niskotemperaturowego katalizatora wanadowego otrzymał wraz z zespołem w 1973 nagrodę Sekretarza Naukowego PAN. W 1974 otrzymał zespołową Nagrodę Państwową I stopnia za udział w unowocześnianiu i intensyfikacji wytwarzania produktów kwasu siarkowego, w 1976 nagrodę specjalną prezesa PAN i ministra nauki, szkolnictwa wyższego i techniki, za wkład do pracy Wytwórnie kwasu siarkowego o jednostkowej zdolności 300t/r. – opracowanie technologiczno-konstrukcyjne. Publikacja pt. Opracowanie metod wyznaczania danych kinetycznych dla wartościowania katalizatorów oraz projektowania i optymalizacji procesów kontaktowych uzyskała w 1976 nagrodę Sekretarza Naukowego PAN[3].
W 1980 był współorganizatorem NSZZ „Solidarność” na Politechnice Warszawskiej. Na emeryturę przeszedł w 1982[3].
Był mężem Wandy z Żelewskich (1912–2011)[1][7].
Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim (sektor AL1-1-35)[1].
Przypisy
- 1 2 3 Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Warszawie [online], wawamlynarska.grobonet.com [dostęp 2024-03-06].
- ↑ Stefan Wacław Weychert h. Weycher M.J. Minakowski, Genealogia Potomków Sejmu Wielkiego [dostęp 2024-03-06].
- 1 2 3 4 Marcin Dolecki, Weychert Stefan Wacław [online], Giganci Nauki [dostęp 2024-03-06] (pol.).
- ↑ Edmund Kujawski (red.), Witold Grabski (red.): „Pochodem idziemy...” Dzieje i legenda Szkoły im. Stefana Batorego w Warszawie. Warszawa: Stowarzyszenie Wychowanków Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie, 2003, s. 306. ISBN 83-06-02325-0.
- ↑ Historia zakładu, Zakład Technologii Nieorganicznej i Ceramiki, Wydział Chemiczny PW
- ↑ Stanisław Weychert, Sigma NOT
- ↑ Wanda Weychert [online], geni_family_tree, 9 stycznia 2018 [dostęp 2024-03-06] (pol.).