Stegana furta

	Stegana furta
	(Linnaeus, 1766)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	muchówki
Podrząd	muchówki krótkoczułkie
Infrarząd	muchówki łękoryse
Nadrodzina	Ephydroidea
Rodzina	wywilżnowate
Podrodzina	Steganinae
Plemię	Steganini
Rodzaj	Stegana
Gatunek	Stegana furta
Synonimy
	Musca furta Linnaeus, 1766; Prostegana furta (Linnaeus, 1766); Drosophila curvipennis Fallen, 1823; Stegana (Stegana) nigra Meigen, 1830;
	Musca furta Linnaeus, 1766; Prostegana furta (Linnaeus, 1766); Drosophila curvipennis Fallen, 1823; Stegana (Stegana) nigra Meigen, 1830;

Stegana furta – gatunek muchówki z rodziny wywilżnowatych i podrodziny Steganinae.

Gatunek ten opisany został w 1766 roku przez Karola Linneusza jako Musca furta^[1].

Muchówka o ciele długości od 2 do 3 mm. Głowa jej jest w widoku bocznym blisko dwukrotnie wyższa niż długa, o matowym czole. Tułów i odwłok są błyszcząco czarne. Brązowe skrzydła mają żyłkę subkostalną za żyłką barkową ostro zakrzywioną ku tyłowi. Odnóża są żółte z częściowo przyciemnionymi udami środkowej i tylnej pary^[2].

Owad znany z Hiszpanii, Andory, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Polski, Litwy, Czech, Słowacji, Węgier, Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Ukrainy, Rumunii, Bułgarii, europejskiej części Rosji i wschodniej Palearktyki^[1].

Przypisy

1 2 Stegana furta. [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2018-06-30].
↑ A.A. Shtakelberg: Family Drosophilidae. W: Keys to The Insects of The European Part of The USSR vol. V Diptera and Siphonaptera part II. G.J. Bei-Bienko, George C. Steyskal (red.). Leiden, New York, København, Köln: E.J. Brill, 1989.

[fe-1] 1 2 Stegana furta. [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2018-06-30].

[Shtakelberg-2] A.A. Shtakelberg: Family Drosophilidae. W: Keys to The Insects of The European Part of The USSR vol. V Diptera and Siphonaptera part II. G.J. Bei-Bienko, George C. Steyskal (red.). Leiden, New York, København, Köln: E.J. Brill, 1989.

[1]

[2]