Stile concitato
Stile concitato – termin używany w literaturze muzycznej od początku XVII wieku na określenie stylu muzycznego charakteryzującego się emocjonalną, uwydatnioną ekspresją wykonawczą partii instrumentalnych utworu muzycznego lub większego dzieła[1]. Styl wykształcił się we wczesnym baroku wraz z rozwojem muzyki dramatycznej (monodii akompaniowanej i opery)[2]. Określenie wprowadził Claudio Monteverdi w przedmowie do Madrygałów wojennych i miłosnych (1638)[3], a sam styl przejawia się zastosowaniem środków artykulacyjnych podkreślających marszowy rytm i budujących napięcie[4], jak np. pizzicato i tremolo w „Walce Tankreda z Kloryndą”[3].
Przypisy
- ↑ Chew 2001 ↓, lead.
- ↑ Chodkowski 2006 ↓, s. 838.
- 1 2 Ekiert 2006 ↓, s. 443.
- ↑ Kennedy 2013 ↓, s. 812.
Bibliografia
- Geoffrey Chew, Stile concitato, [w:] Grove Music Online, Oxford University Press, 2001, DOI: 10.1093/gmo/9781561592630.article.26772 [dostęp 2025-01-09] (ang.).
- Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-13410-0.
- Janusz Ekiert: Bliżej muzyki: encyklopedia. Warszawa: Muza SA, 2006. ISBN 978-83-7200-087-3.
- Michael Kennedy: The Oxford dictionary of music. Oksford: Oxford University Press, 2013. ISBN 978-0-19-957854-2.