Stolica Boża i Barankowa
| Klasyfikacja systematyczna wyznania | |||||||||
| Chrześcijaństwo | |||||||||
| Zasięg geograficzny | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||
| |||||||||
Stolica Boża i Barankowa Apostołów w Duchu i Prawdzie, Alfa i Omega, Początek i Koniec – wyznanie chrześcijańskie stanowiące mieszankę pierwotnego chrystianizmu, komunizmu utopijnego i pacyfizmu. Członkowie ruchu uważają siebie za orędowników pokoju i wszechświatowego zjednoczenia. Stolica Boża i Barankowa jest rdzennie polskim ruchem religijnym[1]. Od 1995 roku liderem Kościoła jest Ignacy Ryszard Danecki[3]. W 2021 roku wyznanie skupiało 15 wiernych. Związek nie posiada osobowości prawnej, jak również struktur organizacyjnych[2].
Historia
Początek Stolicy Bożej i Barankowej Apostołów w Duchu i Prawdzie, Alfa i Omega, Początek i Koniec związany jest z osobą Bernarda Wilka (1906–1994). Początki jego działalności sięgają 1939 roku, gdy w miejscowości Brzozowice-Kamień koło Bytomia zaczął organizować zręby późniejszej wspólnoty religijnej[1]. Około roku 1947 Wilk zaczął głosić własną interpretację Pisma Świętego, do której przekonał duże grupy wiernych katolików, ewangelików, prawosławnych, a nawet jeden tabor cygański. Pierwsza siedziba Kościoła znajdowała się w Zgorzelcu, po czym w 1953 roku została przeniesiona do Goleniowa, następnie do Olsztyna, Zielonej Góry i Świnoujścia. W lutym 1959 roku w Niwnicy pod Nysą Kościół zakupił duże gospodarstwo rolne, gdzie zorganizowano centralę Kościoła i zaplecze gospodarcze. Główną przyczyną ciągłej zmiany miejsca lokalizacji były rozłamy wewnątrz grupy. Ze względu na propaństwową doktrynę przy każdej przeprowadzce wspólnota otrzymywała od państwa ziemię za symboliczną opłatą[1].
20 lutego 1967 roku Kościół wystosował list do prezydentów państw, szefów rządów i zwierzchników Kościelnych namawiający do powołania jednego, wspólnego państwa ogólnoświatowego, które byłoby zbudowane na fundamencie zgody politycznej i jedności gospodarczej. Członkowie wspólnoty brali czynny udział w pochodach pierwszomajowych pod własnymi hasłami, w 1970 roku ich hasło brzmiało: „Bóg wojen nie prowadzi! Komunizm wojen nie prowadzi! Alfa i Omega. Proletariusze wszystkich krajów, łączcie się! – Jedna owczarnia i jeden pasterz”[4].
W okresie rozwoju Kościoła jego wyznawcy nazywani byli często pejoratywnie „barankami” lub „kociowiercami”.
Liderzy Kościoła
Doktryna
Stolica Boża i Barankowa Apostołów w Duchu i Prawdzie, Alfa i Omega, Początek i Koniec to zdaniem wiernych Kościoła, ostateczna stolica świata, to właśnie jej podlegać będą wkrótce wszystkie stolice świata. Aby to jednak nastąpiło wszystkie państwa muszą się zjednoczyć. Wierni odrzucają palenie tytoniu i nie spożywają alkoholu – szczególnie restrykcyjnie jest to przestrzegane w okresie postów Kościelnych. Stolica Boża i Barankowa Apostołów w Duchu i Prawdzie, Alfa i Omega, Początek i Koniec posiada rozbudowaną literaturę liturgiczną, co przejawia się w niezliczonej liczbie własnych modlitw i pieśni religijnych.
Najwyższą godnością, którą mogą piastować członkowie Stolicy Bożej i Barankowej jest funkcja Męża Wykładowcy Alfa i Omegi Pierwszej Nauki Wiecznej. Tytuł ten otrzymywało się po zdaniu egzaminu przed Alfą i Omegą, czyli przed założycielem Bernardem Wilkiem. Po otrzymaniu błogosławieństwa, złożenia przysięgi wierności, posłuszeństwa i wytrwania w nauce Alfa i Omega, członek wspólnoty mógł używać tytułu Apostoł w Duchu i w Prawdzie.
Stolica ma własny symbol – gołębia spoczywającego na dwóch złożonych dłoniach uniesionych nad kulą ziemską. Symbol ten jest elementem uroczystych strojów „stoliczan”, składających się z niebieskiej lub czarnej togi oraz kwadratowego biretu z pomponem.
Stolica Boża i Barankowa w mediach
W 1960 roku został nakręcony krótkometrażowy film ukazujący działalność grupy: „Dwa oblicza Boga”. Film ten wyreżyserował Jerzy Hoffman.
Statystyki
Liczba wiernych Stolicy Bożej i Barankowej według danych deklarowanych przez wspólnotę do Głównego Urzędu Statystycznego:
| Rok | Liczba wiernych |
|---|---|
| 2000[2] | 17 |
| 2005[2] | 16 |
| 2006[5] | 15 |
| 2007[5] | 15 |
| 2009[6] | 12 |
| 2010[6] | 15 |
| 2011[6] | 15 |
| 2012[7] | 15 |
| 2013[7] | 15 |
| 2014[7] | 15 |
| 2015[2] | 15 |
| 2018[8] | 15 |
| 2019[2] | 15 |
| 2020[2] | 15 |
| 2021[2] | 15 |
Przypisy
- 1 2 3 4 Tadeusz Mędzelowski: Mniejszości religijne w Polsce po 1989 roku w ujęciu filozofii polityki. Tarnów: Wyższa Szkoła Biznesu – National - Louis University, 2013, s. 51. ISBN 978-83-88421-81-5.
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Paweł Ciecieląg, Wyznania religijne w Polsce w latach 2019–2021, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2022, s. 232, ISBN 978-83-67087-17-9 [dostęp 2025-02-06].
- 1 2 3 Stolica Boża i Barankowa: Niebieski komunizm [online], religie.wiara.pl [dostęp 2025-02-26].
- ↑ Ryszard Michalak: „Na drugim planie”. Nierzymskokatolickie Kościoły i związki wyznaniowe na obrzeżach głównego nurtu polityki wyznaniowej PRL. Zielona Góra: Uniwersytet Zielonogórski, 2014, s. 164, 165, seria: Studia Zachodnie t. XVI. ISBN 978-83-7842-163-4.
- 1 2 Grzegorz Gudaszewski, Mariusz Chmielewski, Wyznania Religijne - Stowarzyszenia Narodowościowe i Etniczne w Polsce 2006-2008, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2010, s. 126, ISBN 978-83-7027-456-6 [dostęp 2025-02-08].
- 1 2 3 Paweł Ciecieląg, Mikołaj Haponiuk, Wyznania religijne i stowarzyszenia narodowościowe i etniczne w Polsce 2009-2011, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2013, s. 144, ISBN 978-83-7027-519-8 [dostęp 2025-02-08].
- 1 2 3 Paweł Ciecieląg, Wyznania religijne w Polsce 2012-2014, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2016, s. 183, ISBN 978-83-7027-612-6 [dostęp 2025-02-06].
- ↑ Paweł Ciecieląg, Wyznania religijne w Polsce w latach 2015–2018, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2019, s. 187, ISBN 978-83-66466-00-5 [dostęp 2025-02-06].
Bibliografia
- A. Tokarczyk, Trzydzieści Wyznań, Warszawa 1987, s. 268–278