Syczek arabski
| Otus brucei[1] | |||
| (Hume, 1872) | |||
![]() | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
syczek arabski | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
![]() | |||
| Zasięg występowania | |||
![]() | |||
Syczek arabski[4] (Otus brucei) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny puszczykowatych (Strigidae). Występuje na Bliskim Wschodzie, w centralnej i południowej Azji. Częściowo wędrowny.
- O. brucei exiguus Mukherjee, 1958 – Izrael, środkowy i wschodni Irak, południowy Iran, Oman, południowy Afganistan, zachodni Pakistan
- O. brucei obsoletus (Cabanis, 1875) – południowa Turcja i północna Syria do Uzbekistanu i północnego Afganistanu
- O. brucei brucei (Hume, 1872) – Jezioro Aralskie do Kirgistanu i Tadżykistanu
- O. brucei semenowi (Zarudny & Härms, 1902) – południowy Tadżykistan do zachodnich Chin, północnego Pakistanu i wschodniego Afganistanu.
Zimuje od wschodniego Tadżykistanu na południe do wschodniego i południowego Pakistanu i zachodnich Indii[2].
- Morfologia
- Długość ciała 18–21 cm, rozpiętość skrzydeł 54–64 cm, masa ciała 100–110 g[2]. Nieco większy od syczka zwyczajnego, lecz ma jaśniejsze piaskowopłowe ubarwienie[6].

- Ekologia i zachowanie
- Aktywny w nocy. Żywi się owadami, małymi ssakami, ptakami[6] i jaszczurkami[2].
- Gnieździ się w dziuplach w drzewach, starych dziuplach wykutych przez dzięcioły, w szczelinach w klifach, brzegach rzek, murach czy budynkach, także w skrzynkach lęgowych. W zniesieniu 4–6 jaj, ich inkubacja trwa 26–28 dni[2].
- Status
- IUCN uznaje syczka arabskiego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność światowej populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako dość pospolity w większości zasięgu występowania. Ze względu na brak dowodów na spadki liczebności bądź istotne zagrożenia dla gatunku BirdLife International uznaje trend liczebności populacji za prawdopodobnie stabilny[3].
Przypisy
- ↑ Otus brucei, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- 1 2 3 4 5 6 Holt, D.W., R. Berkley, C. Deppe, P.L. Enríquez, J.L. Petersen, J.L. Rangel Salazar, K.P. Segars, K.L. Wood & J.S. Marks: Pallid Scops-Owl (Otus brucei), version 1.0. [w:] Birds of the World (red. J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana) [on-line]. Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY, USA, 2020. [dostęp 2025-02-24]. (ang.).

- 1 2 Otus brucei, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Striginae Leach, 1819 - puszczyki (Wersja: 2024-10-04). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2025-02-24].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Owls. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-04-05]. (ang.).
- 1 2 Lars Svensson: Ptaki Europy i obszaru śródziemnomorskiego. Przewodnik Collinsa. Multico, 2012, s. 232. ISBN 978-83-7073-972-0.
Linki zewnętrzne
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).


