Sylfik zielonokryzy
| Lophornis chalybeus[1] | |||
| (Temminck, 1821) | |||
![]() Samiec | |||
![]() Samica | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
sylfik zielonokryzy | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
![]() | |||
| Zasięg występowania | |||
![]() | |||
Sylfik zielonokryzy[2][5] (Lophornis chalybeus) – gatunek małego ptaka z rodziny kolibrowatych (Trochilidae). Endemit Brazylii. Żeruje przeważnie na kwitnących drzewach. Jego lot przypomina lot pszczoły.
- Wygląd
- Długość ciała 7,5–9,1 cm; masa ciała około 3 g, odnotowane masy 2,2–2,4 g prawdopodobnie dotyczą osobników młodocianych[6]. Krótki, prosty dziób. Pióra ciemnozielone, z metalicznym połyskiem na bokach głowy. Połysk zachodzi na kryzę z białymi plamami. Samica nie posiada kryzy, boki głowy i podbródek białe.
- Zasięg, środowisko
- Południowo-wschodnia Brazylia – od stanu Espírito Santo do stanu Santa Catarina. Być może zalatuje sezonowo do Urugwaju[4]. Występuje w wilgotnych lasach równikowych, lasach wtórnych i na obrzeżach lasów, a także na terenach otwartych (cerrado)[4]. Spotykany do wysokości 1000 m n.p.m.[4][6]
- Systematyka
- Obecnie L. chalybeus uznawany jest za gatunek monotypowy[6][7]; do niedawna zaliczano do niego dwa podgatunki verreauxii i klagesi, które wyodrębniono do osobnego gatunku o nazwie Lophornis verreauxii (sylfik zielonoczelny)[7].
- Status
- IUCN od 2023 roku klasyfikuje sylfika zielonokryzego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern); wcześniej, od 2014 roku był on uznawany za gatunek bliski zagrożenia (NT, Near Threatened). Liczebność światowej populacji nie została oszacowana, ale ptak ten jest często spotykany w obrębie swego zasięgu występowania. Ze względu na brak dowodów na spadki liczebności bądź istotne zagrożenia dla gatunku BirdLife International uznaje trend liczebności populacji za prawdopodobnie stabilny[4].
Przypisy
- 1 2 3 Lophornis chalybeus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- 1 2 P. Mielczarek & W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, s. 147, 1999.
- ↑ D. Lepage, Festive Coquette Lophornis chalybeus, [w:] Avibase [online] [dostęp 2025-01-14] (ang.).
- 1 2 3 4 5 Lophornis chalybeus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2025-01-14] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Podrodzina: Lesbiinae Reichenbach, 1853 - paziaki (Wersja: 2024-09-15). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2025-01-14].
- 1 2 3 del Hoyo, J., T. Züchner, G.M. Kirwan, N. Collar & P.F.D. Boesman: Festive Coquette (Lophornis chalybeus), version 1.0. [w:] Birds of the World (red. B.K. Keeney) [on-line]. Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY, USA, 2021. [dostęp 2025-01-14]. (ang.).

- 1 2 F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Hummingbirds. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-03-04]. (ang.).
Bibliografia
- Wiesław Dudziński, Marek Keller, Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 2000. ISBN 83-7073-059-0.
Linki zewnętrzne
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).



