Sylfik zielonokryzy

Sylfik zielonokryzy
Lophornis chalybeus[1]
(Temminck, 1821)
Ilustracja
Samiec
Ilustracja
Samica
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

krótkonogie

Rodzina

kolibrowate

Podrodzina

paziaki

Plemię

Lesbiini

Rodzaj

Lophornis

Gatunek

sylfik zielonokryzy

Synonimy
  • Trochilus chalybeus Temminck, 1821[1]
  • Lophornis chalybea[2] (Temminck, 1821)
  • Lophornis chalybeus chalybeus (Temminck, 1821)[1]
  • Polemistria chalybea chalybea (Temminck, 1821)[3]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Sylfik zielonokryzy[2][5] (Lophornis chalybeus) – gatunek małego ptaka z rodziny kolibrowatych (Trochilidae). Endemit Brazylii. Żeruje przeważnie na kwitnących drzewach. Jego lot przypomina lot pszczoły.

Wygląd
Długość ciała 7,5–9,1 cm; masa ciała około 3 g, odnotowane masy 2,2–2,4 g prawdopodobnie dotyczą osobników młodocianych[6]. Krótki, prosty dziób. Pióra ciemnozielone, z metalicznym połyskiem na bokach głowy. Połysk zachodzi na kryzę z białymi plamami. Samica nie posiada kryzy, boki głowy i podbródek białe.
Zasięg, środowisko
Południowo-wschodnia Brazylia – od stanu Espírito Santo do stanu Santa Catarina. Być może zalatuje sezonowo do Urugwaju[4]. Występuje w wilgotnych lasach równikowych, lasach wtórnych i na obrzeżach lasów, a także na terenach otwartych (cerrado)[4]. Spotykany do wysokości 1000 m n.p.m.[4][6]
Systematyka
Obecnie L. chalybeus uznawany jest za gatunek monotypowy[6][7]; do niedawna zaliczano do niego dwa podgatunki verreauxii i klagesi, które wyodrębniono do osobnego gatunku o nazwie Lophornis verreauxii (sylfik zielonoczelny)[7].
Status
IUCN od 2023 roku klasyfikuje sylfika zielonokryzego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern); wcześniej, od 2014 roku był on uznawany za gatunek bliski zagrożenia (NT, Near Threatened). Liczebność światowej populacji nie została oszacowana, ale ptak ten jest często spotykany w obrębie swego zasięgu występowania. Ze względu na brak dowodów na spadki liczebności bądź istotne zagrożenia dla gatunku BirdLife International uznaje trend liczebności populacji za prawdopodobnie stabilny[4].

Przypisy

  1. 1 2 3 Lophornis chalybeus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. 1 2 P. Mielczarek & W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, s. 147, 1999.
  3. D. Lepage, Festive Coquette Lophornis chalybeus, [w:] Avibase [online] [dostęp 2025-01-14] (ang.).
  4. 1 2 3 4 5 Lophornis chalybeus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2025-01-14] (ang.).
  5. Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Podrodzina: Lesbiinae Reichenbach, 1853 - paziaki (Wersja: 2024-09-15). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2025-01-14].
  6. 1 2 3 del Hoyo, J., T. Züchner, G.M. Kirwan, N. Collar & P.F.D. Boesman: Festive Coquette (Lophornis chalybeus), version 1.0. [w:] Birds of the World (red. B.K. Keeney) [on-line]. Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY, USA, 2021. [dostęp 2025-01-14]. (ang.). Publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana rejestracja, też płatna, lub wykupienie subskrypcji
  7. 1 2 F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Hummingbirds. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-03-04]. (ang.).

Bibliografia

  • Wiesław Dudziński, Marek Keller, Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

Linki zewnętrzne