Sylwester Stankiewicz

Sylwester Stankiewicz

generał porucznik
Data i miejsce urodzenia	31 grudnia 1866 Gubernia wołyńska
Data i miejsce śmierci	11 marca 1919 Taganrog
Przebieg służby
Lata służby	1888–1919
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Ochotnicza
Jednostki	14 Pułk Strzelców, 4 Dywizja Strzelców, II Korpus Polski
Stanowiska	dowódca pułku piechoty, dowódca dywizji piechoty, dowódca korpusu
Główne wojny i bitwy	powstanie bokserów, wojna rosyjsko-japońska, I wojna światowa, wojna domowa w Rosji
Odznaczenia

Sylwester Stankiewicz (ur. 31 grudnia 1866, zm. 11 marca 1919 w Taganrogu) – Polak, generał porucznik Armii Imperium Rosyjskiego.

W 1888 roku rozpoczął służbę w rosyjskiej armii. Trzy lata później został oficerem. Absolwent Kijowskiej Szkoły Junkrów Piechoty^[1]. W latach 1900–1901, jako porucznik 12 Wschodniosyberyjskiego Pułku Strzelców wziął udział w stłumieniu powstania bokserów w Chinach. W latach 1904–1905 walczył na wojnie rosyjsko-japońskiej. Od 1 lipca do 8 listopada 1914 dowodził 14 Pułkiem Strzelców generała feldmarszałka Josifa Hurko. Następnie dowodził I Brygadą w 4 Dywizji Strzelców.

10 stycznia 1918 gen. Dmitrij Szczerbaczew, dowódca Frontu Rumuńskiego, na wniosek Komitetu Wykonawczego Związku Wojskowych Polaków Frontu Rumuńskiego, wyznaczył go na stanowisko dowódcy II Korpusu Polskiego (dowódcą 4 Dywizji Strzelców Polskich mianowany został gen. mjr Władysław Glass).

Wacław Lipiński zarzucił obu generałom niewykorzystanie szansy na liczebne wzmocnienie korpusu w okresie demobilizacji armii rosyjskiej. Zdanie to podzielił Mieczysław Wrzosek uznając ich za nieporadnych i pozbawionych zdolności organizatorskich. W tym samym czasie Rumunia pokonana przez państwa centralne została zobowiązana do rozbrojenia wszystkich obcych formacji wojskowych stacjonujących na jej terytorium, w tym na przyłączonym obszarze Besarabii. Komitet Wykonawczy Związku Wojskowych Polaków Frontu Rumuńskiego podjął decyzję o przeniesieniu korpusu na wschód. Z decyzją komitetu nie zgodzili się generałowie Stankiewicz i Glass, którzy „uważali, że korpus jest w tym celu stworzony, by umożliwić zbiorowy powrót żołnierzy do domów”, lecz nie zajęli jednoznacznego stanowiska i pozostawili żołnierzom swobodę w podjęciu decyzji. Niejednoznaczna postawa generałów spotkała się ze sprzeciwem żołnierzy przede wszystkim z II Brygady Legionów. 15 marca tego roku Komitet Wykonawczy ZWP FR został zastąpiony przez Radę Naczelną II Korpusu Polskiego. 28 marca Rada Naczelna usunęła generałów Stankiewicza i Glassa z zajmowanych stanowisk.

Następnie podjął służbę w Armii Ochotniczej Antona Denikina. Dowodził oddziałem swego imienia, którego stan bojowy wynosił 2-3 tys. bagnetów i szabel oraz 4 działa. W styczniu 1918 jego oddział podporządkowany został gen. Piotrowi Wranglowi. Zmarł na tyfus^[1].

• Stankiewicz
• Jan Stankiewicz
• Polacy, oficerowie armii rosyjskiej, uczestniczący w stłumieniu powstania bokserów
• Polacy, uczestnicy wojny rosyjsko-japońskiej

• Siergiej W. Wołkow, Encikłopedija Grażdanskoj Wojny. Biełoje Dwiżenije, Sankt Petersburg-Moskwa 2002, s. 541.
• Mieczysław Wrzosek, Polski czyn zbrojny podczas pierwszej wojny światowej 1914–1918, Państwowe Wydawnictwo "Wiedza Powszechna", Warszawa 1990, ISBN 83-214-0724-2.
• Wacław Lipiński, Walka zbrojna o niepodległość Polski w latach 1905–1918, Oficyna Wydawnicza Volumen, Warszawa 1990, ISBN 83-85218-00-9.
• Piotr Wrangel, Wspomnienia, Dom Wydawniczy „Bellona”, Warszawa 1999, tom I, ISBN 83-11-08925-6.
• H. P Kosk Generalicja polska wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszkow 2001
• Jacek Woyno: Materiały archiwalne do dziejów polskich formacji wojskowych w Rosji (1914–1920). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2012-12-16].