Szaserzy
Szaserzy (fr. chasseur – strzelec) – formacje lekkiej piechoty (strzelcy piesi) lub kawalerii (strzelcy konni), rozpowszechnione w okresie wojen napoleońskich, szczególnie we Francji. Ich podstawowe uzbrojenie stanowiła broń palna (w kawalerii karabinek i pistolety uzupełniane szablą)[1][2][3].
Historia
W wojsku francuskim pierwsze oddziały strzelców pieszych i konnych (tzw. regiment szaserów Fischera) utworzono w trakcie wojny o sukcesję austriacką. W 1756 pułk liczył 5 kompanii piechoty (po 40 ludzi) i 4 kompanie jazdy (po 75 konnych)[4].
Formacje szaserów szczególnie rozpowszechniły się w okresie wojen napoleońskich. W późniejszym okresie stanowiąc znaczną część pułków kawaleryjskich. Przykładowo w 1864 r. na 245 europejskich pułków lekkiej jazdy, 35 stanowiły oddziały szaserów[1].
Wraz z ujednolicaniem formacji wojskowych, określenie szaserzy zyskało bardziej wymiar tradycyjny niż formalny, w okresie II wojny światowej przenosząc się na pole kontynuujących tradycje szaserów jednostek zmechanizowanych i pancernych[1].
W Polsce
Księstwo Warszawskie
Wojsko Polskie Księstwa Warszawskiego dysponowało czterema pułkami strzelców konnych (szaserów):
Królestwo Polskie
W Wojsku Polskim Królestwa Polskiego (kongresowego) występowały:
II Rzeczpospolita
Tradycje szaserów w II Rzeczypospolitej kontynuowało w Wojsku Polskim dziesięć pułków kawalerii.
Przypisy
- 1 2 3 Mała Encyklopedia Wojskowa Tom 3 ↓, s. 223.
- ↑ szaserzy, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2025-02-25].
- ↑ strzelcy konni, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2025-02-25].
- ↑ The Cavalry (pod red. Jamesa Lawforda). Maidenhead, 1976, s. 111.
Bibliografia
- Mała Encyklopedia Wojskowa (R-Ż). T. 3. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.