Szczelina oczodołowa dolna
Szczelina oczodołowa dolna (łac. fissura orbitalis inferior) – w anatomii człowieka szczelinowata przestrzeń łącząca oczodół z innymi przestrzeniami twarzoczaszki[1]. Zamknięta jest ona (podobnie jak szczelina oczodołowa górna) tkanką łączną oraz okostną, a struktury przechodzące przez nią przebijają łącznotkankowe zamknięcie zmierzając do oczodołu. Szczelina oczodołowa dolna jest nieregularnego kształtu. Leży ona na granicy ściany bocznej i dolnej oczodołu[2]. W części górno-bocznej ogranicza ją skrzydło większe kości klinowej, a od dołu i części przyśrodkowej powierzchnia oczodołowa szczęki[3]. Ponadto przyśrodkowo łączy się ona z dołem skrzydłowo-podniebiennym, a bocznie z dołem podskroniowym[1].
Zawartość
Szczelina oczodołowa dolna zawiera następujące elementy anatomiczne[1]:
- naczynia podoczodołowe (żyła oraz tętnica),
- gałąź dolna żyły ocznej dolnej[4],
- gałęzie nerwu szczękowego:
- nerw jarzmowy,
- nerw podoczodołowy,
- gałązki oczodołowe od zwoju skrzydłowo-podniebiennego.
Przypisy
- 1 2 3 Bochenek i Reicher 2019 ↓, s. 333.
- ↑ Bochenek i Reicher 2019 ↓, s. 415.
- ↑ Bochenek i Reicher 2019 ↓, s. 366.
- ↑ Olgierd Narkiewicz, Janusz Moryś, Anatomia człowieka. Podręcznik dla studentów. Tom IV, wyd. I, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2010, s. 182, ISBN 978-83-200-4109-5.
Bibliografia
- Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, ISBN 978-83-200-4323-5.
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.