Szeflera najwytworniejsza

Szeflera najwytworniejsza
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	astropodobne
Rząd	selerowce
Rodzina	araliowate
Rodzaj	szeflera
Gatunek	szeflera najwytworniejsza
	Nazwa systematyczna
	Schefflera elegantissima (hort. Veitch ex Mast.) Lowry & Frodin; Baileya 23:9. 1989
Synonimy
	Aralia elegantissima hort. Veitch ex Mast..; Dizygotheca elegantissima (hort. Veitch ex Mast.) R. Vig. & Guillaumin;
	Aralia elegantissima hort. Veitch ex Mast..; Dizygotheca elegantissima (hort. Veitch ex Mast.) R. Vig. & Guillaumin;

Szeflera najwytworniejsza, dizygoteka najwytworniejsza (Schefflera elegantissima) – gatunek rośliny z rodziny araliowatych (Araliaceae). Pochodzi z Nowej Kaledonii^[3]. Strefy mrozoodporności: 10-11^[4].

Morfologia

Pokrój: Wiecznie zielony krzew lub niewielkie drzewo, osiąga do 6–7 m wysokości^[4].
Liście: Ciemnozielone do czarnych, błyszczące, dłoniastozłożone składające się z 7-11 listków, brzegi szeroko ząbkowane, nerw środkowy jasnozielony.
Kwiaty: Zebrane w baldaszkach na końcach pędów.

Zastosowanie

W tropikach jako roślina ozdobna.
W wielu krajach świata, również w Polsce, jest uprawiana jako ozdobna roślina doniczkowa. Jej urok podkreśla łaciński przymiotnik elegantissima – najwytworniejsza. Główną ozdobą są delikatne, pierzasto rozpostarte, piłkowane liście koloru ciemnozielonego z bordowymi żyłkami. U odmiany 'Variegata' także z jasnymi brzegami. W warunkach domowych w zasadzie nie kwitnie^[4], rzadko też dorasta do dwóch metrów.

Uprawa

Wymaga jasnego, ale nie bezpośrednio oświetlonego stanowiska. Podlewanie umiarkowane, jednak wymaga wysokiej wilgotności powietrza, co w warunkach domowych często bywa problemem – zwłaszcza zimą. Wskazane częste zraszanie liści. Temperatura w okresie wzrostu powinna wynosić 22-24 stopnie Celsjusza, zimą chłodniej – około 18 stopni. Nawożenie w okresie marca-sierpnia co dwa tygodnie z użyciem nawozów płynnych. Młode egzemplarze powinny być przesadzane co roku, starsze co 2-3 lata. Systematyczne uszczykiwanie końców pędów pobudza roślinę do rozkrzewienia się^[5].

Przypisy

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-04-16] (ang.).
1 2 Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-05-05].
1 2 3 Kirsten Albrecht Llamas: Tropical Flowering Plants. A Guide to Identification and Cultivation. Portland: Timber Press, 2003, s. 89. ISBN 0-88192-585-3. (ang.).
↑ Szeflera najwytworniejsza(Dizygoteka wytworna). 2013. [dostęp 2013-04-10]. (pol.).

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-04-16] (ang.).

[grin-3] 1 2 Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-05-05].

[llamas-4] 1 2 3 Kirsten Albrecht Llamas: Tropical Flowering Plants. A Guide to Identification and Cultivation. Portland: Timber Press, 2003, s. 89. ISBN 0-88192-585-3. (ang.).

[5] Szeflera najwytworniejsza(Dizygoteka wytworna). 2013. [dostęp 2013-04-10]. (pol.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]