Szew czołowy
Szew czołowy (łac. sutura frontalis) – w anatomii człowieka szew czaszki przebiegający pomiędzy kośćmi czołowymi jako przedłużenie szwu strzałkowego[1][2]. Zarasta zwykle między pierwszym a drugim rokiem życia, przez co u dorosłego człowieka kość czołowa staje się nieparzysta[2][3]. Czasem szew czołowy pozostaje i jest obecny u około 10% dorosłych jako szew czołowy przetrwały (sutura frontalis persistens, sutura metopica)[2][4].
U innych kręgowców jego odpowiednikiem jest szew międzyczołowy (łac. sutura interfrontalis), łączący obie kości czołowe, które długo pozostają oddzielne. U owcy domowej i konia domowego zarasta między 5 a 7 rokiem życia, u świni domowej między 5 a 8, u bydła domowego między 7 a 12, a u psa domowego między 7 a 10 rokiem życia[5].
Przypisy
- ↑ M. Troszyński, Położnictwo. Ćwiczenia, 2009, s. 80, ISBN 978-83-200-3830-9.
- 1 2 3 Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 397, ISBN 978-83-200-4323-5.
- ↑ Richard L. Drake, A. Wayne Vogl, Adam W.M. Mitchell, Gray anatomia. Podręcznik dla studentów. T. 3, wyd. IV, Wrocław: Edra Urban & Partner, 2020, s. 21, ISBN 978-83-66548-16-9.
- ↑ Zygmunt Urbanowicz, Współczesne mianownictwo anatomiczne, Lublin: Wydawnictwo Czelej, 2002, s. 154, ISBN 83-88063-91-X.
- ↑ Kazimierz Krysiak, Henryk Kobryń, Franciszek Kobryńczuk, Anatomia zwierząt. 1. Aparat ruchowy, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 233–236, ISBN 978-83-01-16822-3.
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.