Szprotawa (stacja kolejowa)

Szprotawa
Ilustracja
Pozostałości dworca w roku 2007
Państwo

 Polska

Miejscowość

Szprotawa

Data otwarcia

1846

Poprzednie nazwy

Sprottau 1846–1945

Dane techniczne
Liczba peronów

2

Liczba krawędzi
peronowych

4

Kasy

N

Linie kolejowe
Położenie na mapie Szprotawy
Mapa konturowa Szprotawy, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Szprotawa”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Szprotawa”
Położenie na mapie województwa lubuskiego
Mapa konturowa województwa lubuskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Szprotawa”
Położenie na mapie powiatu żagańskiego
Mapa konturowa powiatu żagańskiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Szprotawa”
Położenie na mapie gminy Szprotawa
Mapa konturowa gminy Szprotawa, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Szprotawa”
Ziemia51°34′12″N 15°32′37″E/51,570000 15,543611

Szprotawa – aktualnie ładownia towarowa, a wcześniej stacja kolejowa w Szprotawie na Dolnym Śląsku, obecnie administracyjnie w województwie lubuskim, w Polsce. Obecnie przez stację nie przejeżdża żaden pociąg pasażerski – do października 2000 roku kursowały tu pociągi z Głogowa do Żagania. W latach 2006–2010 ruch pociągów pasażerskich wznowiono w krótszej relacji Żagań – Niegosławice, jednakże z uwagi na niską frekwencję podróżnych i braki taboru spalinowego, ruch zawieszono ponownie.

Stacja posiadała niegdyś zarówno przejście podziemne, jak i wieżę ciśnień, jednak do dziś obiekty te nie zachowały się. Powstały po 1945 budynek stacyjny, znajduje się w złym stanie technicznym.

Potrójny wiadukt w Szprotawie

Około 200 m na zachód od stacji, przy ul. Kopernika, znajduje się wiadukt, składający się z trzech złączonych ze sobą obiektów, wznoszonych w różnych okresach i przy zastosowaniu różnych technik budowlanych.
Pierwszy wiadukt powstał w 1846 roku wraz z dotarciem do Szprotawy kolei, następny w 1911 roku w związku z uruchomieniem relacji Szprotawa – Zielona Góra, natomiast ostatni wzniesiono prawdopodobnie w 1922 roku, kiedy dworzec rozbudowano o kolejną mijankę.
Unikatowość wiaduktu polega nie tylko na tym, że składa się on z trzech segmentów, lecz także z tego, że pomimo różnic technologicznych i odmiennej historii zostały one połączone w sposób bezpośrednio styczny w jedną budowlę.
Wiadukt południowy ma konstrukcję łukową, sklepienie z czerwonej cegły i dolną część ścian wymurowaną z ciosanego kamienia. Styczny z pozostałymi wiadukt środkowy, również łukowy, wymurowano w całości z cegły. Wiadukt północny ma konstrukcję żelbetową i prostokątny profil[1].

Pod wiaduktem przebiega droga szutrowa prowadząca do zabudowań północnych rogatek miasta.

Obiekt znajduje się w złym stanie technicznym, przy czym w najgorszym stanie jest najmłodsza, betonowa część wiaduktu, z której wykruszają się kawałki betonu, a znajdujące się na nim stalowe barierki zostały zniszczone. Część obiektu pokryta jest grafitti lub porośnięta jest roślinnością[2].

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

  • Maciej Boryna, Tajemnice Szprotawy i okolic, wyd. 1, Zielona Góra: M. Boryna, 2001, ISBN 83-913508-1-9, OCLC 54883469.
  • Hieronim Szczegóła, Maciej Boryna, Szprotawa i okolice, Szprotawa: Urząd Miejski, 2010, ISBN 978-83-930486-4-9, OCLC 837266241.
  • Raport rzeczowo-finansowy kolei niemieckiej (Berlin 1922)

Linki zewnętrzne

Szprotawa
Linia 14 Łódź Kaliska – Forst/Baršć (324,000 km)
Dzikowice
odległość: 5,369 km
odległość: 7,986 km
Linia Zielona Góra – Szprotawa (rozebrana) (50,700 km)
Kartowice Szprotawskie
odległość: 3,700 km
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.