Szyling duński

Szyling duński (duń. skilling) – duńska monetarna jednostka obrachunkowa używana od średniowiecza do 1873 roku.

Od końca X wieku stosowano go jako jednostkę obrachunkową równą 12 fenigom. W 1424 wybito monetę półszylingową (szóstak). Pierwsze szylingi w postaci monet pojawiły się za panowania Krzysztofa Bawarskiego (1440–1448).

W pierwszej połowie XVI wieku wybito monety dwuszylingowe. Od czasów Kanuta Wielkiego do połowy XIX wieku zawartość srebra w szylingu spadła ponad 100-krotnie. Za panowania Chrystiana VI (1730–1746) szyling miał wartość 2 i 1/2 polskiego grosza miedzianego.

Szyling wyszedł z obiegu od przystąpienia Danii do Skandynawskiej Unii Monetarnej w 1873 roku.

Zawartość srebra

Zawartość czystego srebra w szylingu na przestrzeni dziejów:

Rok Srebro Podstawa
103510.812 fenigów
1086912 fenigów
1154312 brakteatów
12822.412 fenigów
13801.983 witeny
14241.92 szóstaki
15140.9871/24 srebrnego guldena
15230.5721/16 marki
15410.5431/48 talara
15820.3631/64 talara
16020.3441/16 marki
16080.3111/66 løvedalera
16180.251/128 srebrnej korony
16250.2341/64 srebrnej korony
17460.2151/24 rigsorta
18130.1321/192 talara
18630.0931/96 rigsdalera

Literatura

  • Zbigniew Żabiński: Rozwój systemów pieniężnych w Europie zachodniej i północnej. Wrocław: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich – Wydawnictwo, 1989, ISBN 83-04-02992-8

Linki zewnętrzne