Tadeusz Blicharski (1897–1940)

Tadeusz Blicharski
Józwa
Ilustracja
kapitan administracji kapitan administracji
Data i miejsce urodzenia

19 grudnia 1897
Lwów

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1915–1930
1939–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie
Polski Korpus Posiłkowy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Dąb Pamięci

Tadeusz Blicharski, ps. Józwa (ur. 19 grudnia 1897 we Lwowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan administracji Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Józefa i Franciszki z Witkowskich urodzony 19 grudnia 1897 we Lwowie[1][2]. W 1914, jako uczeń V klasy gimnazjum wstąpił do Związku Strzeleckiego pod pseudonimem „Józwa”[3].

W 1915, po zajęciu Lwowa przez armię austro-węgierską, wstąpił do 6 pułku piechoty Legionów Polskich[3]. Wziął udział we wszystkich walkach pułku aż do jego rozwiązania[3]. Później zgłosił się do Polskiego Korpusu Posiłkowego w Bolechowie[3]. Od lutego do listopada 1918 ukrywał się przed władzami austriackimi[3].

Od 1 listopada 1918 walczył w obronie Lwowa, a później na wojnie z bolszewikami[3]. 17 lipca 1919 jako podoficer byłych Legionów Polskich pełniący służbę w Szpitalu Zapasowym Dywizji Litewsko-Białoruskiej został mianowany z dniem 1 lipca 1919 podporucznikiem rachunkowym[4]. 1 czerwca 1921, w stopniu porucznika, pełnił służbę w Intendenturze 4 Armii, a jego oddziałem macierzystym był Wojskowy Okręgowy Zakład Gospodarczy Kielce[5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 92. lokatą w korpusie oficerów administracji (dział gospodarczy)[6]. Następnie służył w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[3]. 1 grudnia 1924 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem 1 lipca 1923 i 78,5. lokatą w korpusie oficerów administracji (dział gospodarczy)[7]. W 1928 był na przeszkoleniu w 5 pułku strzelców podhalańskich w Przemyślu[8], a później w tym oddziale na stanowisku dowódcy kompanii[3]. Z dniem 31 grudnia 1929 został przeniesiony w stan spoczynku[9].

Po zakończeniu służby wojskowej działał w Związku Legionistów Polskich we Lwowie[3]. W 1931 został członkiem Zarządu Okręgu ZLP, a w 1932 wiceprezesem Oddziału ZLP i kierownikiem Sekcji Bratniej Pomocy Okręgu ZLP[3]. W 1934 został wybrany na członka Rady Naczelnej ZLP w Warszawie[3]. W tym samym roku, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[10]. Absolwent Seminarium Nauczycielskiego we Lwowie[1][2]. Ostatnio zatrudniony jako komornik sądowy we Lwowie[1].

W nieznanych okolicznościach, po agresji ZSRR na Polskę, dostał się do niewoli sowieckiej i został osadzony w obozie jenieckim w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[1], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[11]. Figuruje na tzw. liście Gajdideja (poz. 130)[1].

Upamiętnienie

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[12][13]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

W 2016 przy kościele św. Andrzeja Boboli w Rydzewie został posadzony Dąb Pamięci majora Tadeusza Blicharskiego[14].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 32.
  2. 1 2 Żołnierze Niepodległości : Blicharski Tadeusz, ps. „Józwa”. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-12-30].
  3. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 Lwów 1935 ↓, s. 15.
  4. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 80 z 26 lipca 1919, poz. 2716.
  5. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 500, 559.
  6. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 388.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 730.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 155, 793.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 10 grudnia 1929, s. 357.
  10. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 391.
  11. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  12. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  13. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
  14. ↑ Kościół św. Andrzeja Boboli w Rydzewie [online], Mazury i Warmia - noclegi, atrakcje i porady [dostęp 2024-12-22] (pol.).
  15. ↑ M.P. z 1932 r. nr 48, poz. 53.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.