Tadeusz Kobyliński (1889–1920)
 | |
 porucznik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia |
17 grudnia 1889 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
31 sierpnia 1920 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1920 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  | |
Tadeusz Kobyliński (ur. 17 grudnia 1889 w Łyszkowicach, zm. 31 sierpnia 1920 w Wysokim Litewskim) – porucznik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 17 grudnia 1889 w Łyszkowicach, w ówczesnym powiecie łowickim guberni warszawskiej, w rodzinie Wiktora, pracownika kolei warszawsko-wiedeńskiej, i Wandy z Bilnickich, nauczycielki[1][2].
Ukończył Szkołę Wawelberga i politechnikę w Nancy (z odznaczeniem), uzyskując tytuł inżyniera. W listopadzie 1918 roku wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. Otrzymał przydział do 23 pułku piechoty, w którego szeregach wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej[2]. Objął stanowisko dowódcy kompanii technicznej pułku[2][3].
Szczególnie odznaczył się w dniu 13 czerwca 1920 roku, kiedy to poprowadził kontratak umożliwiający pododdziałom macierzystego pułku utrzymanie swych pozycji oraz w dniu 18 czerwca tr., kiedy na czele swej kompanii zaatakował folwark Jakubowo i zmusił do odwrotu dwa bataliony radzieckiego 155 pułku piechoty[2][4]. 2 stycznia 1921 kapitan Tadeusz Lubicz-Niezabitowski sporządził wniosek na odznaczenie orderem „Virtuti Militari”[4]. Za wykazane w tych akcjach męstwo został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
W toku walk awansowany na porucznika. Poległ 31 sierpnia 1920 roku pod Wysokim Litewskim[5] i tam został pochowany. We wniosku na odznaczenie orderem „Virtuti Militari” podano, że poległ 2 sierpnia 1920 pod wsią Uhły na Wołyniu[4]. Tę wersję potwierdził Jan Stefan Witkowski pisząc, że por. Kobyliński „zginął śmiercią walecznych” w czasie jednego z przeciwnatarć prowadzonych na odcinku Uhły–Nawóz oraz pośrednio Bogusław Polak pisząc, że poległ w okolicach Mielnicy[3][2]. Pośmiertnie został awansowany na kapitana[6].
Tadeusz Kobyliński nie zdążył założyć rodziny[2].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6960 – pośmiertnie 10 maja 1922[6][7][2][8]
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 19 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[9][1][10]
Przypisy
- 1 2 Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-11].
- 1 2 3 4 5 6 7 Polak (red.) 1993 ↓, s. 95.
- 1 2 Witkowski 1928 ↓, s. 15.
- 1 2 3 Kobyliński Tadeusz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.31-2294 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-11].
- ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 371.
- 1 2 Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 22 czerwca 1922, s. 455.
- ↑ Witkowski 1928 ↓, s. 22.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-11].
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 292, poz. 318.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-11].
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Stefan Witkowski: Zarys historji wojennej 23-go pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.