Tadeusz Kułakowski
 | |
 porucznik intendent | |
| Data i miejsce urodzenia |
23 grudnia 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1921 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
1 Pułk Piechoty |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  _Srebrny_3r_BAR.svg.png){kind=small}   | |
.png){kind=small}
Tadeusz Kułakowski ps. „Orwid”[1] (ur. 23 grudnia 1894 we Lwowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – porucznik intendent rezerwy Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, agronom[1], ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Syn Jakuba i Walerii z Kardellów urodzony 23 grudnia 1894 we Lwowie[2][1].
Przed I wojną światową był członkiem Związku Strzeleckiego „Strzelec”. W latach 1914–1917 służył w Legionach. Najpierw w 1 pułku piechoty potem w 1 pułku artylerii, a następnie w I Brygadzie. Po kryzysie przysięgowym jako obywatel Austro-Węgier został powołany do armii austriackiej. Po zakończeniu wojny wstąpił do Błękitnej Armii, z którą powrócił do kraju w 1919 roku. W latach 1919–1921 służył Wojsku Polskim w 12 pułku artylerii polowej jako oficer żywnościowy. W 1921 został przeniesiony do rezerwy w stopniu ogniomistrza.
11 września 1926 został mianowany podporucznikiem w rezerwie ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 212. lokatą w korpusie oficerów administracji, dział gospodarczy[3]. W latach 1933 i 1934 odbył ćwiczenia w Składnicy Materiałów Intendentury w Przemyślu oraz w Brześciu nad Bugiem[2]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Baranowicze[4]. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 54. lokatą w korpusie oficerów intendentów, grupa intendentów[5].
Jako osadnik wojskowy mieszkał w Domaszewiczach, pow. baranowicki. Pracował społecznie w Związku Osadników i Związku Legionistów[6].
We wrześniu 1939 w czasie kampanii wrześniowej został powołany do Nowogródzkiej Brygady Kawalerii[2]. Po agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku[2]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[2], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[7]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD pod poz. 1752[2].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[8][9][10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[11][12][13].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7520[14][15]
- Krzyż Niepodległości (3 czerwca 1933)[16][1]
- Srebrny Krzyż Zasługi (trzykrotnie: po raz pierwszy 8 lipca 1929[17], po raz trzeci 23 czerwca 1939[18])
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Zobacz też
Przypisy
- 1 2 3 4 Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-12-26].
- 1 2 3 4 5 6 Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 278.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 24 września 1926, s. 316.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 210.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 743.
- ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 166.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 96 [dostęp 2024-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-12-26].
- ↑ Kwestionariusz - Tadeusz Kułakowski [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2024-11-05] (pol.).
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 131, poz. 172 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 358 „za zasługi na polu pracy społeczno-rolniczej”.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 135, poz. 318 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.