Takin złoty
| Budorcas taxicolor | |
| Hodgson, 1850 | |
 Takin stokowy (B. taxicolor bedfordi) – Ogród zoologiczny w Szanghaju | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
takin złoty |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[1] | |
 | |
| Zasięg występowania | |
 | |
Takin złoty[2] (Budorcas taxicolor) – ssak z rodziny wołowatych (Bovidae). Jego najbliższym krewniakiem jest piżmowół arktyczny. Najbardziej aktywny wieczorem i nocą. Pochodzi ze wschodnich Himalajów.
Wygląd: Długość ciała ok. 2 m, wysokość do 1,3 m, waga do 350 kg. Gruba sierść w kolorze od żółto-złotego, beżowego, ciemnoczerwonego do czarnego. Przedstawiciele obu płci posiadają krótkie, grube rogi.
Występowanie: wschodnie Himalaje i Wyżyna Tybetańska, od 2500 do 4250 m n.p.m.
Ruja i poród: Lipiec-sierpień. Byki w tym okresie są bardzo niebezpieczne. W tym czasie zwierzęta (aż do końca jesieni lub początku zimy) tworzą większe stada. Samice w mniejszych stadach (wiosna, zima) rodzą cielęta w kwietniu lub marcu.
Takiny w Polsce: Takiny złote można zobaczyć w ogrodach zoologicznych w Krakowie, Wrocławiu i Gdańsku, natomiast tybetańskiego w Warszawie i Nowym Zoo w Poznaniu, gdzie prezentowane jest także stado takinów złocistych.
Przypisy
- ↑ Budorcas taxicolor, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.