Tanbur
 Muzyk grający na tanburze | |
| Klasyfikacja naukowa |
321.321-5-6 |
|---|---|
| Klasyfikacja praktyczna | |
Tanbur – arabska nazwa bliskowschodnich instrumentów muzycznych z grupy lutni długoszyjkowych[1][2]. Tanbury wykorzystywane są współcześnie w muzyce artystycznej i muzyce ludowej[3], a ich geneza sięga starożytności – na podobnych instrumentach grano w Babilonii i w Egipcie (patrz pandora)[1].
Cechą wspólną tanburów są gruszkowaty korpus oraz długa i wąska szyjka, na końcu której, zamiast występującej w podobnych, europejskich instrumentach wyraźnie wydzielonej główki, znajduje się zintegrowana komora kołkowa. Wzdłuż szyjki założone są jelitowe progi, do których instrumentalista dociska podczas gry metalowe struny[1], pobudzając je do brzmienia szarpaniem palcami lub plektronem. Szczegóły konstrukcyjne, gabaryty i materiały wykorzystywane do budowy poszczególnych komponentów instrumentu są różne w zależności od regionu i zastosowania[3].
Takie same instrumenty w języku perskim mają nazwy tworzone od słowa tar (struna) z dookreśleniem precyzującym liczbę strun, np. dutar – lutnia dwustrunowa, setar – lutnia trzystrunowa, cartar – lutnia czterostrunowa, panctar – lutnia pięciostrunowa. W regionach Kaukazu, Turcji, Syrii i zachodniego Iraku nazywają się saz; w większych miastach Lewantu występuje jako buzuq[3].
We Włoszech, wiekach XVI i XVII, używana była podobna do tanburu lutnia długoszyjkowa colascione[1].
Przypisy
- 1 2 3 4 Curt Sachs: Historia instrumentów muzycznych. Stanisław Olędzki (tłum.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza Volumen, 2005, s. 241–242. ISBN 83-7233-036-0.
- ↑ Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 212. ISBN 83-01-13410-0.
- 1 2 3 Scheherazade Qassim Hassan, R. Conway Morris, John Baily, Jean During. Ṭanbūr. „Grove Music Online”, 2001. Oxford University Press. DOI: 10.1093/gmo/9781561592630.article.52071. (ang.).
Linki zewnętrzne
- Khorshid Dadbeh - Tanbour Solo w serwisie YouTube – improwizacja na tanburze