Teofil Dąbrowski

Teofil Dąbrowski
Unita
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

4 stycznia 1896
Międzyrzec Podlaski

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

207 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
bitwa pod Krzywopłotami
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Teofil Dąbrowski[a] (ur. 4 stycznia 1896[b] w Międzyrzecu Podlaskim, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Teofil Dąbrowski urodził się 4 stycznia 1896 roku w Międzyrzecu Podlaskim, w rodzinie Seweryna i Marii z Kozłowskich. W latach 1912–1914 należał do Polskich Drużyn Strzeleckich w Rzeszowie. W sierpniu 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich. Walczył w I Brygadzie. W czasie bitwy pod Krzywopłotami został ranny. W styczniu 1915 roku powrócił do oddziału. Odznaczył się parokrotnie w czasie walk nad Nidą i Żernikami, podczas bitwy pod Jastkowem Teofil Dąbrowski został ciężko ranny. Za te czyny został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Po kryzysie przysięgowym został internowany w Szczypiornie. Od połowy grudnia 1917 roku działał w Polskiej Organizacji Wojskowej w Sosnowcu pod pseudonimem „Unita”.

W listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i jako dowódca kompanii służył w 2 pułku piechoty Legionów. W 1921 roku został zweryfikowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. W jednostce służył do lat 30.[3][4][5] 17 grudnia 1931 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 44. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W marcu 1932 został wyznaczony w macierzystym pułku na stanowisko obwodowego komendanta Przysposobienia Wojskowego[7][8], a w kwietniu 1934 roku przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[9]. 1 lipca 1938 roku został mianowany dowódcą batalionu KOP „Krasne”.

Na początku września 1939 roku został dowódcą II batalionu 207 pułku piechoty. W czasie kampanii wrześniowej walczył w obronie Lwowa. Po agresji ZSRR na Polskę i kapitulacji załogi Lwowa dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku[10]. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[10], gdzie od 17 czerwca 2000 roku mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[11]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 960[10].

Upamiętnienie

5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[12][13][14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[15][16][17].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Teofil II Dąbrowski”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie por. Teofila I Dąbrowskiego (ur. 10 listopada 1866), oficera rezerwy 79 pp w Słonimiu[1].
  2. ↑ W styczniu 1934 ogłoszono sprostowanie daty urodzenia mjr. Teofila II Dąbrowskiego z „20 grudnia 1895” na „4 stycznia 1896”[2].

Przypisy

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 128, 353, 429, 486.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 36.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 128, 429.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 124, 371.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 18, 211.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 18 grudnia 1931 roku, s. 399.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 224.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 40, 532.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 150.
  10. 1 2 3 Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 89.
  11. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  12. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 12 [dostęp 2024-10-21] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
  13. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  14. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
  15. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
  16. ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
  17. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923, s. 5.
  19. ↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  20. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.