Teofil Godecki
| Data i miejsce urodzenia |
1847 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
4 czerwca 1918 |
| Narodowość |
polska |
| Dziedzina sztuki |
rzeźbiarstwo |
Teofil Godecki (ur. w 1847 w Warszawie, zm. 4 czerwca 1918 tamże[1]) – polski rzeźbiarz.
Był synem malarza Michała Godeckiego (1802–1879) i młodszym bratem malarza Michała. Kształcił się w warszawskiej Klasie Rysunkowej, a od 1873 przez sześć lat we Włoszech - w Akademii Świętego Łukasza w Rzymie, a potem we Florencji. Od 1878 mieszkał i tworzył w Warszawie, gdzie w 1894 założył również firmę sztukatorską[2].
Tworzył rzeźby w różnych materiałach: marmurze, piaskowcu, brązie, gipsie oraz w materiałach ceramicznych. W jego dorobku artystycznym znajdują się medaliony, popiersia, rzeźby nagrobne, figury sakralne, znane są też jego prace medalierskie[3].
Godecki wielokrotnie brał udział w wystawach Zachęty, Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie i Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych we Lwowie[4].
Prace Teofila Godeckiego znajdują się w kolekcjach Muzeum Narodowego w Krakowie[5], Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie[6] i we Lwowskiej Galerii Obrazów[7]. Ponadto jest autorem m.in. nagrobka Maurycego Orgelbranda na cmentarzu Powązkowskim oraz pomnika biskupa K. Borowskiego w katedrze płockiej[8].
Przypisy
Bibliografia
- Ryszkiewicz A., 1975: Godecki Teofil. W: Maurin-Białostocka J. i in.: Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających, tom II. Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Polska Akademia Nauk, Instytut Sztuki, str. 385, 386.