Trałowce typu Lindau

Trałowce typu Lindau

"Sūduvis" (M52; ex-"Koblenz") w służbie litewskiej
Kraj budowy	RFN
Użytkownicy	Deutsche Marine, South African Navy, Estońska Marynarka Wojenna, Litewska Marynarka Wojenna, Łotewska Marynarka Wojenna, Gruzińska Marynarka Wojenna
Stocznia	Burmester Werft, Brema
Wejście do służby	1957-1959
Wycofanie	1991-2000 (Niemcy)
Zbudowane okręty	18
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	465 t
Długość	47,1 m
Szerokość	8,3 m
Zanurzenie	3,0 m
Prędkość	16,5 węzłów
Załoga	43
Uzbrojenie	1× armata przeciwlotnicza Bofors L/70 kalibru 40 mm

Trałowce typu Lindau (typ 320) – typ osiemnastu niemieckich trałowców zbudowanych w latach 1957-1959 przez stocznię Burmester Werft w Bremie. Służyły w zachodnioniemieckiej marynarce Bundesmarine, a potem marynarce zjednoczonych Niemiec.

W latach 70. XX wieku okręty przeszły modernizację przeprowadzoną w dwóch turach, w wyniku której 12 zostało przeklasyfikowanych na niszczyciele min oraz otrzymało oznaczenie typ 331A/B, a sześć zostało dostosowane do roli okrętów kierujących bezzałogowymi kutrami trałowymi systemu Troika i oznaczonych jako typ 351.

Okręty zostały wycofane ze służby w Deutsche Marine w latach 90. XX wieku. Większość okrętów sprzedana została marynarkom wojennym Republiki Południowej Afryki, Estonii, Litwy, Łotwy oraz Gruzji.

Trałowce typu 320 (Lindau) były jednym z pierwszych typów okrętów zbudowanych dla powojennej nowo utworzonej marynarki Niemiec Zachodnich Bundesmarine^[1]. Klasyfikowane były jako trałowce przybrzeżne (niem. Kustenminensuchboote)^[2]. Zbudowano je w ramach pierwszego programu rozbudowy marynarki, przyjętego przez Bundestag w maju 1956 roku^[3]. Wszystkie powstały w stoczni Burmester w Bremie^[1]. Stanowiły zmodyfikowaną do niemieckich wymagań wersję standardowego trałowca przybrzeżnego AMS/MSC opracowanego w USA dla krajów NATO^[1]. Dla obniżenia ryzyka ze strony min magnetycznych typ ten miał drewniane kadłuby laminowane tworzywem sztucznym i maszyny zbudowane z materiałów niemagnetycznych^[4].

Pierwsze siedem jednostek zwodowano w 1957 roku, przy czym główny okręt typu „Lindau” był pierwszym okrętem wodowanym dla Bundesmarine 16 lutego 1957 roku^[1]. Sześć wodowano w 1958 roku i pięć w 1959 roku; łącznie zbudowano 18^[1]. Ostatnie dwa: „Fulda” i „Völkingen”, weszły do służby w marcu i maju 1960 roku^[2]. Z powodu niewystarczającej przestrzeni roboczej na pokładzie rufowym, po zbudowaniu okręty zostały wydłużone o 2 m (z 45 do 47,1 m) – jako pierwszy „Schleswig” w 1960, a pozostałe do 1964 roku^[a]. Okręty wyposażono też wówczas w nadburcie ciągnące się od podwyższonego pokładu dziobowego do rufy i poddano drobnym modyfikacjom^[1].

W 1969 roku „Fulda”, a w 1972 roku „Flensburg” zostały zmodernizowane i przekształcone w niszczyciele min, oznaczone jako Typ 331A^[1]. Dotychczasowy sonar zamieniono na Type 193M, usunięto wyposażenie trałowe i dodano pomocnicze opuszczane pędniki Schottel na rufie dla polepszenia manewrowości^[1]. W latach 1976–79 dalsze 10 trałowców przekształcono w niszczyciele min typu 331B, różniące się brakiem pędników pomocniczych, za to wyposażeniem w dwa pojazdy podwodne PAP-104, które później otrzymały też okręty typu 331A (były to: „Lindau”, „Tübingen”, „Minden”, „Koblenz”, „Göttingen”, „Cuxhaven”, „Weilheim”,„Marburg”, „Völkingen”)^[1]. W latach 1979–1983 roku pozostałe sześć trałowców zostało zmodyfikowanych do roli okrętów kierujących bezzałogowymi kutrami trałowymi systemu Troika i oznaczonych jako Typ 351^[1].

• „Göttingen” (M1070)
• „Koblenz” (M1071; sprzedany Litwie jako „Sūduvis” (M52))
• „Lindau” (M1072; sprzedany Estonii jako „Sulev” (M312))
• „Schleswig” (M1073; sprzedany RPA jako „Tschwane” (M1221)))
• „Tübingen”(M1074)
• „Wetzlar” (M1075)
• „Paderborn” (M1076; sprzedany RPA jako „Mangaun” (M1222))
• „Weilheim” (M1077)
• „Cuxhaven” (M1078; sprzedany Estonii jako „Wambola” (M311))
• „Düren” (M1079; sprzedany RPA jako „Kapa” (M1223))
• „Marburg” (M1080; sprzedany Litwie jako „Kuršis” (M51))
• „Konstanz” (M1081)
• „Wolfsburg” (M1082; sprzedany RPA jako „Tekwini” (M1225))
• „Ulm” (M1083)
• „Flensburg” (M1084)
• „Minden” (M1085; sprzedany Gruzji jako „Ayeti” (P22))
• „Fulda” (M1086)
• „Völkingen” (M1087; sprzedany Łotwie jako „Nemejs” (M03))

Trałowce typu Lindau miały drewniany kadłub laminowany tworzywem sztucznym, z dość długim podwyższonym pokładem dziobowym^[4]. Na pokładzie dziobowym umieszczona jest armata i dalej główna, dość szeroka i niewysoka nadbudówka z pomostem dowodzenia^[5]. Pierwszych sześć trałowców (M1070 – M1075) zostało zbudowanych z wysoką nadbudówką dziobową, lecz po ich ukończeniu obawy co do ich stateczności spowodowały obniżenie jej o jedno piętro w latach 1958–59^[1][4]. Nadbudówka za uskokiem pokładu dziobowego przechodzi w pokładówkę na pokładzie rufowym; pośrodku długości jednostki znajduje się na niej kratownicowy maszt z podstawą radaru i dalej w kierunku rufy komin^[5]. Od przebudowy w połowie lat 60. okręty wyposażono w nadburcie na pokładzie rufowym^[1].

Wyporność standardowa jednostek wynosiła początkowo 362 tony, a pełna 380 ton, lecz po przedłużeniu ich w I połowie lat 60. wynosiła odpowiednio 387 i 402 tony^[1]. Inne dane podawały przed przebudową wyporności odpowiednio 370 i 425 ton^[2]. Po dalszych modernizacjach, wyporność pełna w roli niszczycieli min sięgnęła 465 ton^[1]. Długość całkowita początkowo wynosiła 45 m, a po przebudowie w połowie lat 60: 47,1 m, natomiast długość na linii wodnej odpowiednio 42 m i 43,5 m^[1]. Szerokość wynosiła 8 m, a zanurzenie 2,5 m^[1].

Napęd składał się z dwóch silników wysokoprężnych Maybach o mocy łącznej 4000 KM (2944 kW), napędzających dwie śruby o zmiennym skoku^[1]. Prędkość maksymalna wynosiła 17 węzłów^[1]. Maksymalny zapas paliwa wynosił 42 tony, a zasięg 1950 Mm przy 12 węzłach^[1].

Uzbrojenie stanowiła pojedyncza armata przeciwlotnicza kalibru 40 mm o długości lufy L/70 (70 kalibrów) w odkrytej wieży na pokładzie dziobowym^[1]. Część źródeł podawało także dwa działka kalibru 20 mm^[4].

Wyposażenie obserwacji technicznej stanowił radar TRS-N lub KM 1419 i stacja hydrolokacyjna DSQS-11^[1]. Zmodernizowane okręty typu 351 otrzymały sonar DSQS-11A, a niszczyciele min typu 331: sonar Plessey Type 193M^[1].

• Minenjagdboot LINDAU-Klasse (331B). Deutsche Marine. [dostęp 2011-12-27]. (niem.).
• Minensuchboot LINDAU-Klasse (351) TROIKA. Deutsche Marine. [dostęp 2011-12-27]. (niem.).
• Lindau Class. battleships-cruisers.co.uk. [dostęp 2011-12-27]. (ang.).
• Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1961-62. Raymond Blackman (red.). Londyn: Sampson Low, Marston & Co. Ltd., 1961. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1975-76. John Moore (red.). Nowy Jork: Franklin Watts, 1975. ISBN 0-531-03251-5. (ang.).