Tracewicze
_(2).jpg) Widok z „górki Mickiewicza” na Tracewicze i Tuhanowicze, T. Boretti, 1894 rok | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
| Populacja (2009) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
+375 163 |
| Tablice rejestracyjne |
1 |
Położenie na mapie obwodu brzeskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
 53°21′24″N 26°07′55″E/53,356667 26,131944 | |
Tracewicze (biał. Трацавічы, ros. Трацевичи) – wieś na Białorusi, w rejonie baranowickim obwodu brzeskiego, nad rzeką Serwecz, około 27 km na północ od Baranowicz.
Historia
W pierwszej połowie XIX wieku i prawdopodobnie wcześniej ten drobny majątek należał do rodziny Rymszów herbu Gozdawa. W II połowie XIX wieku przeszedł na własność Franciszka Przygodzkiego, po którym odziedziczyła go jego córka Maria, a ostatnim właścicielem przed 1939 rokiem był jej syn, Witold Bronowski[1].
Przed rozbiorami Tracewicze, będąc wsią szlachecką, leżały w powiecie nowogródzkim województwa nowogródzkiego Rzeczypospolitej[2]. Po II rozbiorze Polski znalazły się na terenie ujezdu nowogródzkiego, należącego do guberni słonimskiej (1796), litewskiej (1797–1801), a później grodzieńskiej i mińskiej Imperium Rosyjskiego[3][4]. Po ustabilizowaniu się granicy polsko-radzieckiej w 1921 roku Tracewicze wróciły do Polski, znalazły się w gminie Cyryn, w powiecie nowogródzkim województwa nowogródzkiego[4]. Od 1945 roku wieś znajdowała się na terenie w ZSRR, od 1991 roku – na terenie Republiki Białorusi[5].
We wsi stał stary, drewniany młyn wodny z I połowy XX wieku. Został rozebrany na przełomie 2012 i 2013 roku[5][6].
W 2009 roku Tracewicze liczyły 69 mieszkańców[7].
Dawny dwór
.jpg)
Zapewne na początku XIX wieku Rymszowie wybudowali tu niewielki, klasycystyczny, parterowy dworek, na podmurówce i planie prostokąta, kryty wysokim, czterospadowym dachem gontowym z dwoma symetrycznie ustawionymi kominami. Od strony podjazdu był podwyższony portyk, którego dwie pary kolumn podtrzymywały trójkątny szczyt z prostokątnym okienkiem.
Obszar majątku wynosił około 400 ha. Między Tuhanowiczami a Tracewiczami istniała „górka Mickiewicza”, na której poeta lubił odpoczywać w czasie jego spacerów po okolicznych majątkach[1].
Dwór został zniszczony w czasie I wojny światowej, dziś pozostały resztki parku[1][8][5].
Majątek w Tracewiczach jest opisany w 2. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego[1].
Przypisy
- 1 2 3 4 Tracewicze, [w:] Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 2: Województwa brzesko-litewskie, nowogrodzkie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1993, s. 385, ISBN 83-04-03784-X, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
- ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 99.
- ↑ Tracewicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 441.
- 1 2 Tracewicze, wieś na stronie Radzima.net. [dostęp 2016-01-24].
- 1 2 3 Трацевичи na stronie Globus Białorusi. [dostęp 2016-01-24]. (ros.).
- ↑ Tracewicze na stronie Radzima.org. [dostęp 2016-01-24].
- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu brzeskiego na podstawie spisu ludności – 14 października 2009. [dostęp 2016-01-24]. (ros.).
- ↑ Трацавічы Tracewicze Трацевичи. W: Леанід Міхайлавіч Несцярчук: Замкі, палацы, паркі Берасцейшчыны. Mińsk: БЕЛТА, 2002, s. 77. ISBN 985-6302-37-4. [dostęp 2016-01-24]. (biał.).