Transit 2A
 | |
| Indeks COSPAR |
1960-007A |
|---|---|
| Zaangażowani | |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
626 km |
| Apogeum |
1046 km |
| Okres obiegu |
101,63 min |
| Nachylenie |
66,7° |
| Mimośród |
0,027004 |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
22 czerwca 1960 05:54 UTC |
| Koniec misji |
sierpień 1962 |
| Wymiary | |
| Kształt |
kulisty |
| Wymiary |
śr. 0,914 m |
| Masa całkowita |
101 kg |
Transit 2A – amerykański technologiczny satelita wojskowy, który testował system nawigacji dla okrętów podwodnych US Navy przenoszących pociski balistyczne typu UGM-27 Polaris. Wraz ze statkiem wyniesiono również minisatelitę Solrad 1 / GRAB 1, w ramach testowania wynoszenia ładunków typu piggy-back („na doczepkę”), czyli małych satelitów doczepionych do ładunku głównego. Była to pierwsza udana próba wyniesienia dwóch połączonych statków za jednym razem i ich rozdzielenia w przestrzeni kosmicznej.
Budowa i działanie
Statek został zbudowany przez Johns Hopkins University na zlecenie Departamentu Obrony USA. Statek był kulą o średnicy 0,914 m. Posiadał ogniwa słoneczne ładujące akumulatory NiCd. Statek posiadał system zmniejszający prędkość obrotową – wypuszczał dwa ciężarki umieszczone na długim drucie, które po zmniejszeniu ruchu wirowego, były odrzucane.
Ładunkiem użytkowym statku były nadajniki radiowe z bardzo stabilnymi oscylatorami. Nadawały na częstościach: 54 MHz (200 mW), 162 MHz (140 mW), 216 MHz (140 mW), 324 MHz (50 mW). Statek posiadał także czujnik podczerwieni, do mierzenia albedo Ziemi, radiometr (3,8 MHz ± 20kHz), do pomiaru radiowego szumu kosmicznego. Ten ostatni przestał działać 24 sierpnia 1960.
Bibliografia
- NSSDC Master Catalog (ang.)
- Space 40 (cz.)