Tygrys jawajski

Tygrys jawajski

Panthera tigris sondaica
Temminck, 1844
Tygrys jawajski sfotografowany przez Andriesa Hoogerwerfa in Ujung Kulon National Park, 1938
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Rodzina	kotowate
Rodzaj	lampart
Gatunek	tygrys azjatycki
Podgatunek	tygrys jawajski
Synonimy
Panthera sondaica
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[1]
wymarły
Zasięg występowania
Obszar, na którym tygrys jawajski żył na wolności

Tygrys jawajski (Panthera tigris sondaica) – wymarły podgatunek tygrysa azjatyckiego, ssaka z rodziny kotowatych (Felidae). Do 1980 roku zamieszkiwał wyspę Jawa; był jednym z trzech podgatunków (obok tygrysa balijskiego i sumatrzańskiego), zamieszkujących Indonezję.

Tygrysy jawajskie były małe w porównaniu z tygrysami z Azji Kontynentalnej, ale większe niż tygrysy balijskie. Samce ważyły od 100 do 140 kg, a średnia długość ich ciała wynosiła 200 – 245 cm. Samice były mniejsze – ważyły 75 – 115 kg.

Nos tygrysa jawajskiego był długi i wąski.

Na początku XX wieku Jawę zamieszkiwało 28 milionów ludzi. Roczna produkcja ryżu była niewystarczająca, by wyżywić rosnącą populację, więc z roku na rok coraz więcej terenów zabierano pod uprawy. Spowodowało to wycinanie lasów, w których mieszkał tygrys jawajski.

W 1938 roku na Jawie było 23% lasów naturalnych. W 1975 roku było ich zaledwie 8%, a populacja wynosiła 85 milionów ludzi. Z tego powodu tygrys jawajski wyginął – nie miał już swojego naturalnego środowiska.

Inne powody wyginięcia tygrysa jawajskiego:

• lasy naturalne po drugiej wojnie światowej często były zamieniane w plantacje kawy, kauczuku i teczyny.
• sambar sundajski, główna zdobycz tygrysa jawajskiego, w latach 60. ulegał często chorobom.
• po 1965 roku wielu ludzi wybierało się na łowy i zabijało pozostałe tygrysy jawajskie