Ulica Letnia w Warszawie

Ulica Letnia w Warszawie
Nowa Praga
Ilustracja
Ulica Letnia przy ul. Lęborskiej, widok w kierunku ul. Szwedzkiej (2020)
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Przebieg
ul. 11 listopada
ul. Lęborska
ul. Stolarska
ul. Szwedzka
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Ulica Letnia w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Letnia w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Letnia w Warszawie”
Ziemia52°15′55,8″N 21°02′21,2″E/52,265504 21,039209

Ulica Letnia – ulica w warszawskiej dzielnicy Praga-Północ.

Opis

Ulica została przeprowadzona w 1861 jako jedna z ulic Nowej Pragi[1]. Pierwotnie nosiła nazwę Grodzka i biegła po zachodniej stronie obecnej ul. 11 Listopada[1]. W 1875 ta część Nowej Pragi w 1875 została jednak przejęta przez rosyjski Zarząd Warszawskiego Okręgu Wojskowego[1]. Likwidując ulicę w jej dawnym biegu jednocześnie przedłużono ją w kierunku wschodnim, do obecnej ul. Szwedzkiej, oraz przeprowadzono od strony północnej dwie przecznice: ul. Sokolą (później Żerańską, a współcześnie Lęborską) i ul. Stolarską[1].

W 1891 ulica wraz z Nową Pragą została przyłączona do Warszawy w związku z czym zmieniono jej nazwę na Letnia, gdyż w śródmieściu istniała już ulica Grodzka[2].

Pod koniec XIX wieku przy ulicy przeważała niska zabudowa drewniana[3]. Na początku XX wieku na działce między ulicami Stolarską, Letnią i Szwedzką wzniesiono zespół Warszawskiej Piekarni Mechanicznej[4]. Przed 1939 przy ulicy działała m.in. niewielka odlewnia metali Maksymiliana Bogusławskiego[5].

Zabudowa ulicy przetrwała II wojnę światową, jednak przedwojenne budynki, poza zespołem piekarni, w kolejnych latach zostały rozebrane[3]. W czasie remontu ulicy w 2005[6] na całej jej długości zachowano jednak − co stanowi rzadkość w Warszawie − oryginalny bruk z kamienia polnego (tzw. kocie łby)[7], pochodzący prawdopodobnie z przełomu XIX i XX wieku[8]. W 2017 roku historyczna nawierzchnia ulicy została ujęta w gminnej ewidencji zabytków[9].

Ważniejsze obiekty

Przypisy

  1. 1 2 3 4 Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 9. Langiewicza-Łukasińskiego. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2003, s. 47. ISBN 83-88372-24-6.
  2. ↑ Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 9. Langiewicza-Łukasińskiego. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2003, s. 47−48. ISBN 83-88372-24-6.
  3. 1 2 Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 9. Langiewicza-Łukasińskiego. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2003, s. 48. ISBN 83-88372-24-6.
  4. ↑ Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków (księga A) – stan na 31 grudnia 2024 roku. Woj. mazowieckie (Warszawa). [w:] Narodowy Instytut Dziedzictwa [on-line]. nid.pl. s. 21. [dostęp 2025-04-24].
  5. ↑ Michał Pilich: Ulice Nowej Pragi. Warszawa: Veda, 2003, s. 150. ISBN 978-83-61932-08-6.
  6. ↑ Michał Pilich: Warszawska Praga. Warszawa: Fundacja „Centrum Europy“, 2005, s. 157. ISBN 83-923305-7-9.
  7. ↑ Michał Pilich: Ulice Nowej Pragi. Warszawa: Veda, 2003, s. 149. ISBN 978-83-61932-08-6.
  8. ↑ Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 9. Langiewicza-Łukasińskiego. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2003, s. 49. ISBN 83-88372-24-6.
  9. ↑ Gminna ewidencja zabytków m.st. Warszawy [online], bip.warszawa.pl [dostęp 2025-04-29] (pol.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.