Ulvi Cemal Erkin
 | |
| Data i miejsce urodzenia |
14 marca 1906 |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
15 września 1972 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
    | |
| Strona internetowa | |
Ulvi Cemal Erkin (ur. 14 marca 1906 w Stambule, zm. 15 września 1972 w Ankarze)[1] – turecki kompozytor i pedagog.
Życiorys
W 1925 wygrał konkurs umożliwiający mu naukę w Konserwatorium Paryskim oraz w Narodowej Szkole Muzycznej w Paryżu; studiował kompozycję i grę fortepianową u Jeana Gallona, Noëla Gallona i Nadii Boulanger. Po powrocie do Turcji w 1930 został wykładowcą w szkole na nauczycieli muzyki w Ankarze. W 1949 został mianowany dyrektorem Konserwatorium Państwowego w Ankarze; od 1951 kierował tam Katedrą Fortepianu[1].
Wraz z Cemalem Reşitem Reyem, Ahmetem Adnanem Saygunem, Hasanem Feritem Alnarem i Necilem Kâzimem Aksesem współtworzył tzw. Grupę Pięciu (Türk Beşleri)[1].
Twórczość
W swojej twórczości umiejętnie wykorzystywał tradycyjną muzykę turecką, a zwłaszcza jej rytm. Jego kompozycje początkowo odzwierciedlały wpływ impresjonizmu, ale z czasem Erkin odnalazł własny idiom łącząc barwną ekspresję z bogatą i różnorodną instrumentacją[1].
Pisał utwory orkiestrowe (m.in. 3 symfonie, w tym koncertującą na fortepian; 2 koncerty: fortepianowy i skrzypcowy), muzykę kameralną, muzykę sceniczną, utwory fortepianowe i skrzypcowe oraz pieśni[1]. Największy rozgłos przyniosła mu rapsodia Köçekçe (1943).
Odznaczenia
- 1950 – Order Palm Akademickich[2]
- 1959 – Kawaler Legii Honorowej[2]
- 1963 – Kawaler Orderu Zasługi Republiki Włoskiej[2]
- 1970 – Oficer Legii Honorowej[2]
Przypisy
Bibliografia
- Faruk Yener: Erkin, Ulvi Cemal. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. C. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).
- Lesław Czapliński. Orkiestrowe barwy tureckiego Orientu. „Muzyka 21”. nr 5, 2011. (pol.).