Vera Brittain

Przekonując rodziców rozpoczęła studia z zakresu literatury angielskiej w Somerville College w Oksfordzie. Wkrótce po wybuchu I wojny światowej Brittain zbliżyła się do Rolanda Leightona, przyjaciela swojego brata z Uppingham School. Zaczęła czuć, że studia w Oksfordzie stają się coraz bardziej nieistotne, gdy jej męscy rówieśnicy zgłaszali się na wojnę, i w 1915 przerwała naukę, by zostać pielęgniarką w Voluntary Aid Detachment (VAD) na czas I wojny światowej. Służyła początkowo w szpitalu Devonshire w Buxton^[4], a później w Londynie, na Malcie i we Francji. Doświadczenie z opieki nad niemieckimi jeńcami wojennymi miało duży wpływ na jej drogę ku internacjonalizmowi i pacyfizmowi^[5].

Roland Leighton, który w sierpniu 1915 został jej narzeczonym, bliscy przyjaciele Victor Richardson i Geoffrey Thurlow oraz brat Edward zginęli podczas wojny^[2]. Wiele z ich listów do siebie zostało opublikowanych w książce Letters from a Lost Generation. W jednym z nich Leighton wyraża pragnienie odegrania "aktywnej roli" w wojnie^[6].

Po powrocie do Oksfordu w 1919, by studiować historię, Vera Brittain miała trudności z przystosowaniem się do życia w powojennej społeczności. W tym czasie poznała Winifred Holtby w Somerville, a ich przyjaźń szybko się zacieśniła. Obie pragnęły zdobyć uznanie na londyńskiej scenie literackiej. Po ukończeniu studiów zamieszkały razem w Londynie. Ich przyjaźń trwała aż do śmierci Holtby w 1935^[7].

W 1925 wyszła za mąż za George'a Catlina, politologa. W 1927 na świat przyszedł ich syn, John, z którym matka miała trudną relację, która pogarszała się z biegiem lat. Para miała także córkę, Shirley Williams, urodzoną w 1930, która została polityczką^[5].

Pierwsza powieść Vary Brittain, The Dark Tide (1923), wywołała skandal, gdyż satyrycznie przedstawiła wykładowców z Oksfordu, zwłaszcza z Somerville. W 1933 opublikowała książkę, która przyniosła jej sławę — Testament of Youth, a w 1940 Testament of Friendship, będący hołdem dla Winifred Holtby oraz jej biografią. Kolejnym ważnym dziełem była Testament of Experience (1957), kontynuacja jej własnej historii, obejmująca lata 1925–1950. Powieści Brittain często opierały się na autentycznych doświadczeniach i postaciach. W Honourable Estate (1936) opisała nieudane przyjaźnie, romantyczne uczucia do swojego amerykańskiego wydawcy, George'a Bretta Jr., oraz śmierć brata Edwarda na froncie włoskim w 1918. Dzienniki Brittain z lat 1913–1917 zostały opublikowane w 1981 jako Chronicle of Youth^[8].

W latach 20. XX wieku Vera Brittain była regularną dziennikarką, publikując artykuły w „Time and Tide”^[9] oraz wielu innych gazetach i czasopismach. Była również aktywna w ruchu na rzecz Ligi Narodów, popierając ideę kolektywnego bezpieczeństwa. Po sukcesie Testament of Youth zaproszono ją do wygłoszenia przemówienia na wielkim wiecu pacyfistycznym w Dorchester w 1936, gdzie dzieliła scenę z innymi pacyfistami, takimi jak Dick Sheppard, George Lansbury, Laurence Housman i Donald Soper. Wtedy też Dick Sheppard zaprosił ją do Peace Pledge Union, do którego dołączyła po sześciu miesiącach. W 1937 wstąpiła także do Anglican Pacifist Fellowship. Jej nowo odkryty pacyfizm, coraz bardziej inspirowany chrześcijaństwem^[10], dał o sobie znać w czasie II wojny światowej, gdy rozpoczęła pisanie serii Letters to Peacelovers^[11].

Od lat 30. XX wieku Brittain była regularnym współpracownikiem pacyfistycznego magazynu „Peace News”, stając się później członkiem jego redakcji i pisząc artykuły na temat apartheidu, kolonializmu i rozbrojenia jądrowego^[12].

W czasie II wojny światowej była zaangażowana w pomoc wojenną, pracując jako strażaczka i organizując zbiórki na rzecz kampanii żywnościowej Peace Pledge Union. Została skrytykowana za sprzeciw wobec bombardowania miast niemieckich, co wyraziła w broszurze Seed of Chaos (1944). W 1945 jej nazwisko znalazło się na niemieckiej czarnej liście osób do aresztowania po inwazji na Wielką Brytanię^[13].

W listopadzie 1966 upadła po daniu przemowy w kościele St Martin-in-the-Fields i doznała złamania ręki oraz palca. Wypadek ten przyczynił się do pogorszenia jej stanu zdrowia, a także postępującej dezorientacji^[4].

Zmarła w Wimbledon 29 marca 1970 w wieku 76 lat. W swoim testamencie poprosiła, by jej prochy zostały rozsypane na grobie jej brata Edwarda na Plateau Asiago we Włoszech. Prośba ta została spełniona przez jej córkę we wrześniu 1970^[4][14].