Wóz Wsparcia Ogniowego „Wilk”

Wóz Wsparcia Ogniowego „Wilk”

Dane podstawowe
Państwo	Polska
Producent	Rosomak SA (dawniej Wojskowe Zakłady Mechaniczne) w Siemianowicach Śląskich
Typ pojazdu	samobieżne działo polowe
Trakcja	kołowa 8×8
Załoga	1 + 2
Historia
Prototypy	2012, 2015
Egzemplarze	1 + 1
Dane techniczne
Silnik	Silnik Diesla z turbosprężarką, 6-cylindrowy Scania D1 12 56A03PE[a] (pojemność skokowa 11,7 dm³)[1][2] o mocy 360 kW (490 KM) przy 2100 obr./min; M = 1,97 kNm
Transmisja	Automatyczna skrzynia biegów ZF 7HP 902S Ecomat (7 przełożeń do przodu + 1 bieg wsteczny)[1]
Poj. zb. paliwa	304 l
Pancerz	warstwowy
Długość	8,500 m
Szerokość	2,83 m
Wysokość	3,60 m
Prześwit	0,43 m
Masa	2600 kg (dane dla wersji z działem 105 mm)[3]
Osiągi
Prędkość	100 km/h
Zasięg pojazdu	500–700 km (dane dla wersji z działem 105 mm)[3]
Pokonywanie przeszkód
Rowy (szer.)	2,10 m
Ściany (wys.)	0,50 m
Kąt podjazdu	60%
Dane operacyjne
Uzbrojenie
systemem wieżowy Cockerill Mechanical Industries uzbrojony w gładkolufową armatę XC-8 kalibru 120 mm

Wóz Wsparcia Ogniowego „Wilk” – polski prototyp wozu wsparcia ogniowego, wyprodukowany przez Rosomak SA z belgijskim systemem wieżowym Cockerill Mechanical Industries, uzbrojonym w gładkolufową armatę kalibru 120 milimetrów^[4][5].

Pierwszy prototyp wozu z wieżą CT-CV na podwoziu KTO Rosomak został zbudowany i przetestowany w 2012. Został zaprezentowany na MSPO Kielce 2012^[6][7]. Był uzbrojony w automatycznie ładowaną gwintowana armatę kal.105 mm, strzelającą wszystkimi rodzajami standardowej 105 mm amunicji NATO, oraz pociskami Cockerill M1060CV zdolnymi przebić 560 mm pancerza pod kątem 60 stopni z odległości 200 metrów. Działo mogło odpalać tandemowe przeciwpancerne pociski rakietowe Cockerill Falarick 105^[8], przebijające opancerzenie czołgu (560 mm penetracji ERA) z odległości do 5 kilometrów. Mogło niszczyć cele punktowe, jak stanowiska broni, lekko opancerzone pojazdy i śmigłowce. Pociski są rozwinięciem pocisku artyleryjskiego Stugna^[b][9], ukraińskiego przedsiębiorstwa KKB Łucz^[10][11]. Armata mogła prowadzić ogień w kątach podniesienia od -10 do +42 stopni. Dzięki takiej elewacji wóz mógł służyć w charakterze lekkiej artylerii zdolnej do pośredniego ostrzału w terenie górskim z odległości ok.10 kilometrów. Wieża posiadała stanowiska dwuosobowej załogi, działonowego i dowódcy, zapewniała ochronę balistyczną na poziomie 4 według STANAG 4569 (ochrona przeciwko pociskom przeciwpancernym kal. 14,5 mm, na dystansie 200 m, oraz odłamkami artyleryjskimi 20 mm, detonacja odłamkowego pocisku artyleryjskiego 155 mm na dystansie 25 m). Mogła być wyposażona w karabin maszynowy 7,62 mm, lub sprzężony 12,7 mm karabin maszynowy. Po testach trakcyjnych oraz próbach ogniowych na poligonach w Nowej Dębie oraz Żaganiu, i pozytywnych wynikach^[12], zaoferowano pojazd Polskim Siłom Zbrojnym, ale mimo dobrych wyników nie wzbudził zainteresowania wojska, prawdopodobnie ze względu na brak systemów uzbrojenia kalibru 105 mm^[6] w wojsku^[10][3].

Pojazd został wyposażony w dodatkową osłonę balistyczną jako niezależną konstrukcję podnoszącą poziom odporności balistycznej na ostrzał w zależności od zastosowanego typu płyt ochronnych. Osłona zapewnia też wspomagającą siłę wyporu podczas przeprawy pojazdu przez przeszkodę wodną. W stanie transportowym spełnia funkcję dodatkowej osłony balistycznej, natomiast w trakcie przeprawy pojazdu przez przeszkodę wodną pozwala na uzyskanie dodatkowej siły nośnej poprzez napełnienie powietrzem elastycznej powłoki znajdującej się w kasecie osłony. Demonstrator osłony balistycznej został wyprodukowany w Wojskowych Zakładach Inżynieryjnych z Dęblina i zaprezentowany na Międzynarodowym Salonie Przemysłu Obronnego 2013 w Kielcach^[18].

Wóz został zaoferowany wojsku, ale jak dotychczas (stan na 8 kwietnia 2025) nie podjęto ostatecznej decyzji o przyjęciu go na wyposażenie bądź też odrzuceniu.