Węgorek jelitowy

Węgorek jelitowy

Strongyloides stercoralis
Bavay, 1876
Zabarwiona jodem dorosła postać węgorka
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	nicienie
Gromada	Secernentea
Rząd	Strongylida
Rodzina	Strongyloidae
Rodzaj	Strongyloides
Gatunek	węgorek jelitowy
Synonimy
Anquillula stercoralis

Węgorek jelitowy (Strongyloides stercoralis, syn. Anguillula stercoralis) – robak pasożytniczy z typu nicieni. Występuje wyłącznie wewnątrz organizmów ssaków takich jak ludzie, psy czy koty^[1].

Węgorek osiąga rozmiary od 2 do 2,2 mm, posiada otwór gębowy z czterema wargami i parzyste gonady. Gardziel ciągnie się przez 1/4 długości ciała. Charakterystyczną cechą jest krótki ogon, stożkowato i ostro zakończony^[2].

Triploidalna samica rozmnaża się partenogenetycznie, z jaj w przewodzie pokarmowym wylęgają się diploidalne samice i haploidalne samce.

Następnie rozwój może przebiegać na dwa sposoby^[3]:

• Pośredni (heterogeniczny) – forma wolnożyjąca, larwy są saprofagami, odżywiają się substancjami pobranymi z gleby i kału. Przekształcają się w formy filariopodobne, dostają przez skórę żywiciela do wewnątrz organizmu, skąd dostają się do krwi.
• Bezpośredni (homogeniczny) – w jelicie lub okolicach odbytu z jaja wykluwa się forma rabditopodobna, która przekształca się szybko w filariopodobną (taka larwa jest bardziej narażona na wysychanie niż forma powyżej). Następnie przebija się przez skórę lub błonę jelita i dostaje do krwi.

W krwiobiegu larwy przedostają się do płuc, skąd trafiają do gardzieli, przez tchawicę. Następnie zostają połknięte przez żywiciela i osadzają się w jelicie cienkim, gdzie osiągają dojrzałość płciową.

Węgorek jelitowy wywołuje chorobę strongyloidozę zwaną węgorczycą^[4].

Przebiega ona w trzech fazach z charakterystycznymi objawami:

1. Faza skórna – spowodowana wnikaniem larw
   • bąble na skórze
   • rumienie
2. Faza płucna
   • zapalenie płuc
   • gorączka
   • nacieki płucne
   • skrócenie oddechu
3. Faza jelitowa
   • bóle brzucha
   • brak łaknienia
   • biegunka