Władysław Adamczyk (oficer)

Władysław Adamczyk
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

29 stycznia 1894
Straconka, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

24 września 1978
Bielsko-Biała, Polska

Przebieg służby
Lata służby

1914–1945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

3 Pułk Piechoty Legionów
6 Pułk Piechoty Legionów
7 Pułk Piechoty Legionów
6 Pułk Piechoty Legionów
65 Pułk Piechoty
201 Pułku Piechoty

Stanowiska

kwatermistrz pułku
dowódca batalionu
zastępca dowódcy pułku
dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa

Późniejsza praca

pracownik umysłowy

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)
Odznaka pamiątkowa „Orlęta”

Władysław Adamczyk[a] (ur. 29 stycznia 1894 w Straconce, zm. 24 września 1978 w Bielsku-Białej) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Władysław Adamczyk urodził się w Straconce, obecnie dzielnicy Bielska-Białej, w rodzinie Andrzeja i Anny z Procnerów[2]. Ukończył gimnazjum w Białej w 1914 roku i otrzymał świadectwo dojrzałości[3]. W trakcie nauki był członkiem drużyny „Sokoła”.

W dniu 15 sierpnia 1914 roku wstąpił na ochotnika do Legionów Polskich i został przydzielony do 3 pułku piechoty w stopniu szeregowego[3]. Uczestniczył w walkach w Karpatach. W 1915 roku został przeniesiony do 6 pułku piechoty i równocześnie awansowany do stopnia kaprala. W składzie pułku bierze udział w kampanii wołyńskiej w 1916 roku. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany, a następnie wcielony do armii austriackiej, w której ukończył kurs podoficerski i kurs oficerski w Opawie uzyskując stopień chorążego. Następnie służył w jednostce stacjonującej w Radomsku. W 1918 roku awansowany do stopnia podporucznika[2]. W październiku 1918 roku zorganizował kompanię ochotniczą POW, która brała udział w rozbrajaniu Niemców.

Od listopada 1918 roku w Wojsku Polskim. Służył kolejno w 157 rezerwowym pułku piechoty i 7 pułku piechoty, uczestnicząc w obronie Lwowa od grudnia 1918 do marca 1919 roku, dowodząc kompanią piechoty. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[2].

W listopadzie 1924 roku został przeniesiony do 6 pułku piechoty Legionów[4][5]. W 1928 roku został kwatermistrzem pułku i funkcję tę pełnił do 1930 roku. W 1930 roku ukończył kurs dowódców batalionów i został komendantem Przysposobienia Wojskowego przy 6 pp Leg. 2 grudnia 1930 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 65. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W marcu 1931 roku został przeniesiony do 65 pułku piechoty w Grudziądzu na stanowisko dowódcy batalionu[7]. W grudniu 1932 roku ogłoszono jego przeniesienie do 63 pułku piechoty w Toruniu na stanowisko dowódcy batalionu[8][9]. W 1936 roku został przeniesiony do 67 pułku piechoty. 19 marca 1939 roku został mianowany na stopień podpułkownika piechoty[2]. W 1938 roku został przeniesiony na stanowisko I zastępcy dowódcy 73 pułku piechoty w Katowicach[2].

W sierpniu 1939 roku w czasie mobilizacji został dowódcą 201 rezerwowego pułku piechoty, na czele którego walczył w składzie Armii „Kraków” w trakcie kampanii wrześniowej[2]. Od walk 1 września 1939 roku w rejonie Kobióru i Wyr do dnia 20 września 1939 roku w rejonie Ulowa i Narola, gdzie pułk zostaje ostatecznie rozbity. Następnie z grupą żołnierzy usiłował się przedostać się do Lwowa, lecz w dniu 25 września w rejonie Lubaczowa dostał się do niewoli niemieckiej[2].

Kolejno przebywał w obozach jenieckich: Oflagu IIB Arnswalde (1939 – maj 1942), Oflagu IID Gross-Born (maj 1942 – 1945) i Oflagu VIB Dössel[2], który został wyzwolony przez armię amerykańską 1 kwietnia 1945 roku[3].

Po wyzwoleniu z obozu początkowo pozostał na Zachodzie, do Polski wrócił w maju 1946 roku i zamieszkał w Bielsku-Białej pracując jako pracownik umysłowy w Zjednoczeniu Energetycznym Okręgu Górnośląskiego w Bielsku-Białej[3]. W dniu 8 września 1950 roku został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa na rzecz wywiadu brytyjskiego i w dniu 8 stycznia 1951 roku wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Katowicach został skazany na karę dożywotniego więzienia[3], wyrok w dniu 13 lipca 1951 roku złagodzono do 5 lat więzienia. Karę odbywał w Cieszynie, Katowicach oraz w Centralnym Więzieniu Karny we Wronkach[2].

13 lipca 1956 roku, po odbyciu kary, został zwolniony z więzienia i wrócił do Bielska-Białej, gdzie pracował w Zakładzie Energetycznym do czasu przejścia na emeryturę w 1959 roku. Zmarł 24 września 1978 roku w Bielsku-Białej[3] i został pochowany na cmentarzu w Straconce.

Był żonaty z Marią N., z którą miał córkę[3].

Postanowieniem Sądu Wojewódzkiego w Katowicach z 6 grudnia 1991 roku wyrok wydany przez były Wojskowy Sąd Rejonowy w Katowicach został unieważniony.

Awanse

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Władysław II Adamczyk”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie Władysława I Adamczyka (ur. 3 sierpnia 1888 roku), porucznika rezerwy 1 psp[1].

Przypisy

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1589.
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Adamczyk Władysław - Żołnierze Niepodległości [online], zolnierze-niepodleglosci.pl [dostęp 2025-02-02].
  3. 1 2 3 4 5 6 7 Władysław Adamczyk | Fundacja 100 [online], fundacja100.pl [dostęp 2025-02-02].
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 122 z 18 listopada 1924 roku, s. 682.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 22, 198.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 329.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 101.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 430.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 38, 591.
  10. 1 2 Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 38.
  11. ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  12. ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 22.
  14. ↑ M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 303 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Władysław Steblik: Armia „Kraków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1975.
  • Informator o osobach skazanych za szpiegostwo w latach 1944–1984. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. Biuro „C”.. Lublin: Wydawnictwo Retro, 1994. ISBN 83-902348-2-3.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w WP 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.