Władysław Drelicharz
 | |
 kapitan | |
| Data i miejsce urodzenia |
16 września 1913 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1933–1944 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
oficer informacyjny, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  _2r_BAR.svg.png){kind=small}       | |
Władysław Drelicharz (ur. 16 września 1913 w Tuchowie, zm. 21 listopada 1944 na południe od Faenzy) – kapitan Wojska Polskiego, kawaler Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w 1913 r. w małopolskim Tuchowie[1]. Należał do Związku Strzeleckiego. Uczył się w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowie-Komorowie. Po jej ukończeniu w roku 1936 jako podporucznik przydzielony został do 51 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Brzeżanach[1].
Podczas kampanii wrześniowej walczył jako oficer informacyjny 51 pułku piechoty Strzelców Kresowych[2]. Po wkroczeniu Armii Czerwonej i rozwiązaniu jednostki udał się do Brzeżan. W grudniu 1939 roku przekroczył granicę węgierską[3].
W 1940 zgłosił się do punktu zbornego Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich w Bejrucie[3]. Po opuszczeniu strefy francuskiej i dołączeniu do Brytyjczyków, został dowódcą plutonu w stopniu porucznika. Walczył w obronie Tobruku i bitwie pod Gazalą. W nocy z 20 na 21 listopada 1941 roku został ranny w czasie wypadu z twierdzy tobruckiej[4].
Z chwilą utworzenia 2 Korpusu Polskiego, jako kapitan, został dowódcą 2 szwadronu 4 pułku pancernego „Skorpion”[1]. Uczestniczył w bitwie o Monte Cassino, gdzie został ranny. Za bitwę pod Monte Cassino został odznaczony orderem Virtuti Militari[3]. Następnie uczestniczył w bitwie o Ankonę oraz bojach o Cesano i Vicinato.
Poległ wraz z załogą swojego czołgu 21 listopada 1944 w czasie natarcia w górach na południe od Faenzy, między szosą Florencja – Forli a rzeką Samoggia[3]. Pierwotnie został pochowany w Dovadola, a następnie jego prochy przeniesiono na polski cmentarz wojskowy w Bolonii[1].
W rodzinnym Tuchowie znajduje się ulica nazwana jego imieniem oraz symboliczna mogiła. Pośmiertnie awansowany do stopnia majora.
Ordery i odznaczenia
Lista według opracowania[1]:
Przypisy
- 1 2 3 4 5 Barbara Zagórska. Major Władysław Drelicharz. „Tuchowskie Wieści”, s. 11, lipiec-sierpień 1991.
- ↑ Zachuta 1992 ↓, s. 34.
- 1 2 3 4 Władysław Drelicharz – pancerny skorpion spod Monte Cassino. histmag.org. [dostęp 2016-09-21].
- ↑ Kopański 1990 ↓, s. 200-201.
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 368.
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 402.
Bibliografia
- Stanisław Kopański: Wspomnienia wojenne 1939-1946. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1990. ISBN 83-11-07819-X.
- Barbara Zagórska: Major Władysław Drelicharz, [w:] "Tuchowskie Wieści", nr 7-8/1991.
- Tomasz Basarabowicz, Przemysław Mrówka (red.): Władysław Drelicharz – pancerny skorpion spod Monte Cassino
- Melchior Wańkowicz: Bitwa o Monte Cassino, wyd. Prószyński i S-ka, 2009
- Leszek Zachuta: 51 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych im. Giuseppe Garibaldiego. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1992, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 83-85621-10-5.
- Maria Radożycka-Paoletti: Wciąż szukamy Ojczyzny zagubionej w wrześniowych chmurach... Wojennym szlakiem majora Władysława Drelicharza (1913-1944). Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-427-9.