Władysław Karczewski

Władysław Karczewski
podporucznik piechoty podporucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia

21 grudnia 1898
Sokal

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

40 Pułk Piechoty Dzieci Lwowskich

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Niepodległości Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939
Odznaka pamiątkowa „Orlęta”

Władysław Karczewski (ur. 21 grudnia 1898 w Sokalu, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – podporucznik piechoty Wojska Polskiego, prawnik, sędzia, kawaler Krzyża Walecznych, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w Sokalu, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Antoniego i Zofii z Głazowskich[1]. Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Magister praw. Powołany do armii austriackiej, walczył na frontach I wojny światowej. Od 1918 w Wojsku Polskim, uczestnik wojny 1920 r.

Ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Warszawie. W dokumentacji wojskowej figuruje jako Karczewski Władysław II. W 1921 roku został przeniesiony do rezerwy, przydzielony w rezerwie do 40 pułku piechoty we Lwowie i zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów piechoty[2][3].

Po zwolnieniu ze służby pracował jako prawnik. 28 lipca 1930 został przeniesiony z Sądu Powiatowego w Mikulińcach na stanowisko sędziego Sądu Powiatowego w Tarnopolu[4]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Tarnopol. W dalszym ciągu posiadał przydział w rezerwie do 40 pułku piechoty we Lwowie[5]. W 1936 był sędzią grodzkim i kierownikiem Sądu Grodzkiego w Tarnopolu[6][7]. W latach 1936–1937 był członkiem Zarządu Koła Stowarzyszenia Sędziów i Prokuratorów Rzeczypospolitej Polskiej w Tarnopolu[8] a następnie został wybrany (lata 1937–1938) wiceprezesem Koła w Tarnopolu[9]. W 1939 był sędzią okręgowym Sądu Okręgowego w Tarnopolu[10].

W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli radzieckiej. Według stanu na grudzień 1939 był jeńcem obozu w Kozielsku. Między 3 a 5 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[11] – lista wywózkowa bez numeru, poz. 75[12] z 1.04.1940[11]. Został zamordowany między 4 a 7 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[11]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 16.05.1943. Przy szczątkach znaleziono książeczkę wojskową oficera rezerwy, legitymację urzędnika państwowego, świadectwo szczepień obozowych[13][14]. Figuruje na liście AM-226-2214 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem: GARF-79-02213. Nazwisko Karczewskiego znajduje się na liście ofiar (pod nr 2213) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 135 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 139 z 1943. Krewni do 1992 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie.

Władysław Karczewski był żonaty z Heleną z Lejczaków, z którą miał córki Krystynę i Teresę[1].

Upamiętnienie

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień porucznika[15][16][17]. Awans został ogłoszony 10 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[18][19][20].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 251.
  2. ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 117.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 225.
  4. ↑ „Tarnopolski Dziennik Wojewódzki” (1930, Nr 16), 1 listopada 1930, s. 242.
  5. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 34, 488.
  6. ↑ Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000, s. 251.
  7. ↑ Kalendarz Sądowy na 1936 rok, Warszawa 1936, s. 141.
  8. ↑ Sprawozdania Zarządu Głównego Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów Rzeczypospolitej Polskiej za rok 1936/1937, Warszawa 1937, s. 14.
  9. ↑ Sprawozdania Zarządu Głównego Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów Rzeczypospolitej Polskiej za rok 1937/1938, Warszawa 1938, s. 13.
  10. ↑ Kalendarz Sądowy na rok 1939, Warszawa 1939, s. 183.
  11. 1 2 3 УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 370.
  12. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, Warszawa 1991, s. 611.
  13. ↑ Auswaertiges Amt - Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 226.
  14. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online], lublin.ap.gov.pl [dostęp 2018-01-16] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  15. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 164 [dostęp 2025-01-19] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
  16. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  17. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2025-01-19] (pol.).
  18. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2025-01-02].
  19. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
  20. ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
  21. ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości..

Bibliografia

  • Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Auswaertiges Amt - Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.