Władysław Leśniak (podpułkownik)
 | |
 podpułkownik geograf | |
| Data i miejsce urodzenia |
30 kwietnia 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
5 Pułk Piechoty (LP) |
| Stanowiska |
kierownik grupy topograficznej |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  _2r_BAR.svg.png){kind=small} _BAR.svg.png){kind=small}   | |
.png){kind=small}
Władysław Stanisław Leśniak[1] (ur. 30 kwietnia 1897 w Bochni, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik geograf Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w Bochni jako syn Bronisława i Antoniny z domu Hannerów[2]. Absolwent gimnazjum w Bochni. Przed I wojną światową był członkiem Związku Strzeleckiego „Strzelec” i instruktorem harcerskim. W 1913 uczestniczył wraz z drużyną reprezentacyjną w zlocie skautingowym w Anglii. Po wybuchu I wojny światowej służył w Legionach Polskich, w V batalionie 5 pułku piechoty I Brygady[3]. 19 maja 1915 został ranny pod Kozinkiem[3]. Po kryzysie przysięgowym w armii austriackiej[3].
W czasie wojny polsko-bolszewickiej służył w 5 pułku piechoty Legionów i 142 pułku piechoty. Dostał się do niewoli bolszewickiej 30 sierpnia 1920 i przebywał w niej do 15 marca 1921. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 872. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 13 pułk piechoty[4]. W 1923 pełnił służbę w Komendzie Obozu Warownego Osowiec, pozostając oficerem nadetatowym 13 pp[5]. W następnym roku został odkomenderowany na dwuletni kurs Oficerskiej Szkoły Topografów w Warszawie[6]. 1 grudnia 1924 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 379. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W 1925, po ukończeniu kursu, został przeniesiony do Wojskowego Instytutu Geograficznego[8][9]. 27 stycznia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów geografów[10]. W 1935 został mianowany kierownikiem grupy topograficznej w Wydziale Triangulacyjnym WIG[2]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 2. lokatą w korpusie oficerów geografów[11]. W tym czasie pozostawał nadal na stanowisku kierownika grupy topograficznej[12].
14 września 1939 Władysław Leśniak został przydzielony do Oddziału Służby Geograficznej przy Dowództwie Grupy Obrony Lwowa na stanowisko dowódcy oddziału[13]. Wraz z większością wziętych do niewoli sowieckiej polskich oficerów, został aresztowany i osadzony w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pogrzebany w jednej z bezimiennych mogił zbiorowych w Piatichatkach[2], gdzie od 17 czerwca 2000 roku mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[14]. Figuruje na Liście starobielskiej pod nr 1915[15].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło – decyzją nr 439/MON[16] – mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[17][18]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[19][20].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6606 – 17 maja 1922[21][22][3]
- Krzyż Niepodległości – 2 sierpnia 1931[23][3]
- Krzyż Walecznych po raz pierwszy i drugi[24][3]
- Złoty Krzyż Zasługi – 19 marca 1937[25][3]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928[26][3]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1697, w latach 20. XX wieku w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Władysław III Leśniak” w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko.
- 1 2 3 Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 295.
- 1 2 3 4 5 6 7 8 Wniosek na odznaczenie orderem „Virtuti Militari" [online], wbh.wp.mil.pl, s. 1-6 [dostęp 2025-05-22] (pol.).
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 86.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 161, 429, 1456.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 153, 371, 1397.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 741.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 136, 211.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 347, 832.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 25.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 326.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 495.
- ↑ Dokumenty 1997 ↓, s. 146, 211.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 173.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 6 [dostęp 2024-09-18] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 stycznia 1923, s. 20.
- ↑ Wykaz odznaczonych orderem wojskowym „Virtuti Militari“ V kl. oficerów i szeregowych z b. 5-go pułku piechoty Legjonów Polskich., „Żołnierz Polski” (29 (308)), zbrojownia.cbw.wp.mil.pl, 16 lipca 1922, s. 18 [dostęp 2025-05-22] (pol.).
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 347.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Dokumenty obrony Lwowa 1939. Artur Leinwand (oprac.). Warszawa: Instytut Lwowski, 1997. ISBN 83-910659-0-1.
- Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.