Władysław Maluszycki

Władysław Maluszycki
pułkownik artylerii pułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia

6 czerwca 1873
Mohylew

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1895–1927, 1939–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

20 pułk artylerii polowej

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Order św. Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie)

Władysław Maluszycki (ur. 6 czerwca 1873 w Mohylewie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Feliksa i Anastazji z Jacynów urodzony 6 czerwca 1873 w Mohylewie[1][2]. Wykształcenie w zakresie siedmioklasowej szkoły realnej uzyskał w Gatczyńskim Instytucie Sierot Imperatora Mikołaja I (ros. Гатчинский сиротский институт императора Николая I) w Gatczynie[2]. 15 września 1895 został przyjęty do Konstantynowskiej Szkoły Artylerii (ros. Константиновское артиллерийское училище) w Petersburgu[3]. 13 sierpnia 1897, po ukończeniu szkoły, został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z 12 sierpnia 1896 i wcielony do 43 Brygady Artylerii (ros. 43-я артиллерийская бригада), która wchodziła w skład 43 Dywizji Piechoty[3]. 26 listopada 1902 został przeniesiony do Samodzielnego Korpusu Straży Granicznej (ros. Отдельный корпус пограничной стражи) i przydzielony do Zaamurskiego Oddziału Straży Granicznej (ros. Заамурский пограничный округ) w Harbinie na stanowisko oficera górskiej baterii artylerii konnej[3].

25 listopada 1914 w bitwie pod Łodzią, obok wsi Janinów, został ciężko ranny w rękę, 14 lipca 1915 kontuzjowany, a 23 maja 1916 lekko ranny na Wołyniu[2].

W 1918 pełnił służbę w II Korpusie Polskim w Rosji na stanowisku dowódcy 4 Brygady Artylerii.

22 listopada 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika artylerii i przydzielony do Generalnego Inspektoratu Artylerii[4]. 7 kwietnia 1920 został mianowany dowódcą 2 litewsko-białoruskiego pułku artylerii polowej, który organizował się w Wołkowysku[5][6]. W 1920, w czasie wojny z bolszewikami, walczył w składzie Grupy Artylerii Radzymin[1]. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w artylerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[7]. 9 listopada 1920 został zwolniony ze stanowiska dowódcy pułku[8]. Później służył w 1 pułku artylerii polowej oraz Powiatowej Komendzie Uzupełnień Zamość na stanowisku komendanta. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 26. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W maju 1923 został przydzielony do PKU Sochaczew w Grodzisku na stanowisko komendanta[9], lecz już w następnym miesiącu został zwolniony ze stanowiska i przydzielony do Rezerwy Oficerów Sztabowych DOK VIII w Toruniu[10][11]. 1 marca 1924, w związku z likwidacją Rezerwy Oficerów Sztabowych DOK VIII, został przydzielony do macierzystego 27 pułku artylerii polowej we Włodzimierzu z równoczesnym odkomenderowaniem do Szefostwa Artylerii i Uzbrojenia DOK VIII w Toruniu, do czasu otrzymania przydziału na etatowe stanowisko[12][13]. Później w 8 Okręgowej Składnicy Artylerii. Z dniem 1 marca 1927 został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia tego roku został przeniesiony w stan spoczynku[14]. W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III z przydziałem mobilizacyjnym do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I (dyspozycja dowódcy Okręgu Korpusu Nr I)[15].

Został osadnikiem wojskowym w powiecie kowelskim[16].

W nieznanych okolicznościach, po agresji ZSRR na Polskę, dostał się do niewoli sowieckiej i został osadzony w obozie w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[1], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[17]. Figuruje na tzw. liście Gajdideja (poz. 2277)[18].

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie na stopień generała brygady[19]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

rosyjskie[2]

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 4 Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 327.
  2. 1 2 3 4 Kolekcja ↓, s. 12.
  3. 1 2 3 Kolekcja ↓, s. 13.
  4. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 97 z 27 grudnia 1919, poz. 4056.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 17 kwietnia 1920, s. 266.
  6. ↑ Kazak 1928 ↓, s. 5.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 7 lipca 1920, s. 552.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 50 z 29 grudnia 1920, s. 1441.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 19 maja 1923, s. 280.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 24 czerwca 1923, s. 426.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 767, 813.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 11 marca 1924, s. 114.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 688, 736.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927, s. 38, 44.
  15. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 341, 850.
  16. ↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 119. [dostęp 2015-04-05].
  17. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  18. ↑ Gajowniczek 1993 ↓, s. 294.
  19. ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 23 listopada 1921, s. 1553.
  21. ↑ Kolekcja ↓, s. 9.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.