Władysław Teofil Bartoszewski

Syn Władysława Bartoszewskiego i Antoniny Mijal. Ukończył szkołę średnią w Warszawie^[2]. Od 1976 zaangażowany w działalność opozycyjną. Współpracował z Komitetem Obrony Robotników, zaczynając od pomocy przy tworzeniu „Biuletynu KOR”. Od 1977 współpracownik Mirosława Chojeckiego w Niezależnej Oficynie Wydawniczej NOWA, gdzie zajmował się m.in. składaniem wydawnictw niezależnych i ich kolportażem. W ramach represji poddawany przesłuchaniom przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa i do 1980 objęty zakazem wydania paszportu^[3].

W 1980 uzyskał tytuł zawodowy magistra z zakresu antropologii i historii na Uniwersytecie Warszawskim^[4]. W czerwcu tegoż roku wyjechał do Anglii^[3]. W 1984 uzyskał stopień naukowy doktora (ang. doctor of philosophy) w dziedzinie antropologii kulturowej na Uniwersytecie Cambridge^[4].

W 1985 wykładał semiotykę na Uniwersytecie Cambridge. W latach 1985–1989 był samodzielnym pracownikiem naukowym na Uniwersytecie Oksfordzkim w St Antony’s College. W latach 1986–2000 prowadził zajęcia z historii nowożytnej i polityki w Wadham College w Oksfordzie, a od 1988 również w Lady Margaret Hall w Oksfordzie. W latach 1989–2000 był nauczycielem historii Żydów dla studentów zewnętrznych na Uniwersytecie Londyńskim. W latach 1985–1990 był związany jako senior associate z Institute of Russian, Soviet and East European Studies na Uniwersytecie Oksfordzkim. Od września 1990 do września 1991 był wykładowcą historii na University of Warwick^[4].

W 1985 był współzałożycielem Instytutu Studiów Polsko-Żydowskich w Oksfordzie, pełnił funkcję jego dyrektora, pozostał w zarządzie tej jednostki^[4].

W 2015 został kierownikiem Katedry Władysława Bartoszewskiego w Collegium Civitas w Warszawie^[5].

Jest autorem, współautorem i redaktorem książek i kilkudziesięciu artykułów naukowych.

W latach 1990–1991 był konsultantem w przedsiębiorstwie COBA M.I.D., a w latach 1991–1997 oraz 2004–2006 konsultantem do spraw strategii dla dużych międzynarodowych spółek giełdowych w brytyjskiej firmie Central Europe Trust, gdzie doszedł do stanowiska starszego partnera i członka zarządu^[4]. W latach 1997–2000 pracował w amerykańskim banku inwestycyjnym JP Morgan w Londynie i Warszawie (jako dyrektor banku na Polskę), gdzie nadzorował m.in. projekty w sektorze telekomunikacyjnym i energetycznym^[4]. Następnie do 2003 był dyrektorem zarządzającym w ING Barings^[4].

W 2006 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych jako doradca ministra Stefana Mellera. W latach 2007–2012 zatrudniony w szwajcarskim banku Credit Suisse, w tym jako dyrektor generalny banku w Polsce^[4]. W latach 2012–2016 był zatrudniony w Grupie Kapitałowej PGE jako prezes zarządu Domu Maklerskiego PGE oraz wiceprezes zarządu spółki akcyjnej Exatel^[4][5]. Wszedł w skład rad Fundacji Konsens^[6] oraz Fundacji Instytut im. Władysława Bartoszewskiego^[7]. W 2022 został prezesem Stowarzyszenia Warszawa Przyszłości^[8].

W 2018 podjął współpracę z Polskim Stronnictwem Ludowym. Poparł kandydatów tej partii w wyborach samorządowych w Warszawie^[9]. W 2019 jako przedstawiciel PSL bezskutecznie kandydował do Parlamentu Europejskiego z listy Koalicji Europejskiej. Zdobył wówczas 35 075 głosów w okręgu wyborczym nr 4^[10].

W tym samym roku wystartował z ramienia PSL w wyborach parlamentarnych jako lider listy tego ugrupowania w okręgu warszawskim. Uzyskał mandat posła IX kadencji, otrzymując 30 405 głosów^[11]. Po wyborach przystąpił do PSL (na posiedzeniu rady naczelnej partii 3 listopada wręczono mu legitymację członkowską)^[12]. W Sejmie wszedł w skład Komisji Spraw Zagranicznych (w 2022 został jej wiceprzewodniczącym^[13]) oraz Komisji do Spraw Energii, Klimatu i Aktywów Państwowych^[14]. W wyborach parlamentarnych w 2023 jako kandydat Trzeciej Drogi uzyskał poselską reelekcję, otrzymując 34 563 głosy w dotychczasowym okręgu^[15]. Został ponownie wybrany na wiceprzewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych. Zasiadł także w Komisji Łączności z Polakami za Granicą oraz Komisji do spraw Unii Europejskiej^[16]. W grudniu 2023 został powołany na urząd sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W zakres jego kompetencji weszły: współpraca z Sejmem i Senatem, bieżąca koordynację spraw parlamentarnych, podpisywanie przygotowywanych przez ministerstwo stanowisk rządu do pozarządowych projektów ustaw, reprezentowanie Ministra podczas rozpatrywania projektu ustawy budżetowej, koordynacja problematyki azjatyckiej oraz relacje z diasporą żydowską^[17]. W 2024 bez powodzenia ponownie ubiegał się mandat eurodeputowanego (tym razem z okręgu wyborczego nr 5)^[18].